Moeilijk voor te stellen

Deze blog heeft een weekje stil gelegen omdat ik op iets helemaal anders gefocust was. Vorig weekend waren de voorstellingen van mijn eigen musical, waarover ik hier al geschreven heb.
Zelden heb ik jongeren zo zien openbloeien en stralen. Zelden heb ik spelers zo zien spelen... (Ik snap nu ook de verwarring van de dochter van Josse De Pauw, als hij in zijn eerste boek schrijft dat hij moet "spelen" als hij "werken" bedoelt).
En zelden werd ik zo in de bloemetjes gezet. Op het genante af.
Ik vond het produceren en regisseren van een eigen stuk echter een onbetaalbare ervaring, die zeer veel voldoening gaf... Maar ik kan hier toch moeilijk mezelf zitten bewieroken.
Dat laat ik over aan anderen. Even een fragment uit een mail die ik de dag na de premiere kreeg: "De afgelopen tijd was best zwaar maar ik moet zeggen dat ik afgelopen weekend dat allemaal vergeten ben. Het was fantastisch. (...) De reacties van de toeschouwers waren super. Af en toe was je erg streng en was je best direct (...) Het resultaat is echt zoveel keer beter geworden dan ik had verwacht. Van nature verlegen spelers die hoofdrollen doen, zangeressen met kippenvel, rappers met onmogelijke teksten en kinderen van 8 die synchroon dansen. De lat lag hoog maar dat heeft ook heel veel opgeleverd."
Tja, dan ben ik uitgepraat.