Tijdingen

We hadden op tijd onze uitnodiging gekregen. We waren ook op tijd vertrokken, en waren dus ruim op tijd aanwezig, om de opening mee te maken van een annex van één van de beste en bekendste kunstgalerieën van de provincie.
Om klokslag twee uur zou de nieuwe expositieruimte onthuld worden, en de eigenares had zich weken -nee,maanden- suf gewerkt om alles tijdig voor elkaar te krijgen. Er stond dus een behoorlijke meute kunstminnaars, aanverwanten en vrienden, toen haar man ons vertelde dat Lia net vertrokken was om een oudtante weg te brengen. Het bejaardenhuis had gebeld om te zeggen dat de oudtante dringend naar het ziekenhuis moest. (Je kent dat wel, het soort oudtante dat verder niemand meer heeft...)
Overbezorgd en zonder nadenken sprong Lia dus in haar auto om het mensje weg te brengen. Waardoor ze de plechtige opening van haar eigen galerie miste.
Zielig. De toespraken waren weinig bevlogen, de gesprekken waren niet geanimeerd, de interesse voor de tentoongestelde werken was lauw... Eigenlijk wou iedereen eigenlijk maar één ding weten: waar is Lia? Want die was in haar haast ook nog vergeten haar mobiele telefoon mee te nemen...