Zo werkt dat

Toen de glazen deuren zacht zoevend openschoven vielen de blinkende zwarte vloertegels het eerst op. In de hoek stond een rode design zitcombinatie met hoogst ongemakkelijke stoeltjes. De chroom-met-leren banken in de andere hoek zaten al net zo oncomfortabel. Uit een stel onzichtbare boxen kwam schelle operettemuziek. Achter de balie zaten een stel kunstmatig verfraaide dames die dan misschien wel dure kledingstukken aanhadden, maar vergeten waren om te kijken of de combinatie wel paste. In de gangen stonden iele mannetjes met veel te grote en veel te dure maatpakken druk te doen met dossiers onder hun armen.
De telefoniste en receptioniste zaten ondertussen gebak te eten, en dat hele half uur dat ik daar zat ("Neemt u maar eventjes plaats, meneer."), vulden zij hun tijd met "bezig zijn" met kopjes en schoteltjes. Iemand (ik zag niet wie) kreeg het zelfs voor elkaar om op luide toon de bakker te bellen om te klagen over de taart... Wat hebben ambtenaren toch een druk leven...
En ik kwam alleen maar om een handtekening te zetten. Even in-en-uit, dacht ik.
Ruim een half uur moest het duren. Ik moest er zelfs een halve dag vrij voor nemen.