Claustrum

Nooit is een titel van een boek meer misbruikt als in de dagen na het overlijden van eminence grise Hugo Claus. Waar slaat "Het verdriet van België"op? Op de golf van medeleven bij zijn overlijden? Op het feit dat hij nooit meer een Nobelprijs voor de literatuur zal winnen?
Triest vind ik, dat hij zo overroepen is. Ik heb nogal wat gelezen van hem: De Metsiers, Het Jaar van de Kreeft, Omtrent Deedee, De Koele Minnaar en uiteraard zijn Verdriet van België. Maar ook de toneelstukken Een Bruid in de Morgen, Vrijdag, Phaedra, en het gedichtenbundeltje De Groeten.
Echt mooi is het sensuele "Het Hooglied van Salomo" uit 1982: genummerd en gesigneerd, en prachtig ingebonden. De gelimiteerde uitgave is nooit in de handel gebracht...
En uiteraard werd Claus overladen met prijzen en prachtige commentaren, maar ik werd bij het lezen van zijn oeuvre nooit gegrepen door een universeel gedachtegoed. Zonder zijn boeken nu meteen streekromans te noemen, viel mij toch steeds weer zijn lokale karakter op...

Het echte verdriet van België zit op dit moment in het gebouw op de tekening: Wetstraat 16. Hoe moet je de Belgische samenleving op dit moment omschrijven? De vijanden? Pas de deux? Hondsdagen? Schaamte? Zachte vernieling?
Of toch "Onvoltooid verleden"?