Kanttekening

Het visbuffet was verrukkelijk, de drankjes exquis en ook de muziek was buitengewoon smaakvol. Alleen... ik had daar niks te zoeken op die drukke receptie in het prachtige gemeentehuis.
Ik was meegekomen als "partner van", en hád niks met de aanwezige incrowd. Verder dan een beetje ge-chitchat met de aanwezige pers (die ik toevallig wel kende) kwam ik niet.
En op zo'n doodvallende momenten gaan mijn gedachten instinctief naar mijn schetsboekje. Maar meteen werd mijn ingeving teniet gedaan door een gewetensvraag. Ik kan toch niet een beetje aan de kant gaan staan, om een tekening te maken van de aanwezige menigte? Is dat niet asociaal? Wat zullen ze niet denken? Het lijkt wel of ik me afsluit, en met niemand wil praten...

En heus waar... ik stond nog geen twee minuten te krabbelen of er kwam al iemand over mijn schouder kijken, om te zien wat ik aan het doen was. De man zijn nieuwsgierigheid was gauw bevredigd, en hij verdween weer met een verontschuldigende glimlach, en zonder een woord te zeggen. Hoofden draaiden zich in mijn richting, en er werd gesmoesd...
Weer enkele tellen later stond plots een andere wildvreemde onbeschaamd over de rand van mijn boekje te spieden. Of ik iets aan het opschrijven was, wou hij weten. Nee, iets aan het optekenen, reageerde ik. En van het ene woordspelletje kwam het andere, ...en ik heb zelden zo'n geanimeerde avond gehad.
Je vraagt dus blijkbaar om te "socializen" als je jezelf buiten de maatschappij plaatst... De omgekeerde wereld.