Literair café

Vanuit het literaire café waar ik vorige zaterdag Jan Siebelink interviewde, kon ik deze toren op de markt zien.
Wat ik echter niet kon voorzien, is dat ik een uur of vier eerder zou worden aangeklampt in het midden van de winkelstraat. Een van de organisatoren van het Boekenweekend hield mij tegen met de vraag of ik een interview wou doen met Annejet van der Zijl.
"Ja hoor, Ina," reageerde ik spontaan, "Lijkt me leuk. En wanneer is dat?"
"Euh, nu..."
"Nu?"
"Ja, ze zit eigenlijk een beetje op je te wachten..."
Yeah, right. De grote Annejet van der Zijl, die van haar laatste boek "Sonny Boy" 250.000 exemplaren heeft verkocht, zit op MIJ te wachten, schoot door mijn hoofd.
"Ja", zei Ina, "ze heeft binnen tien minuten een lezing, maar is snotverkouden, en wil niet veel praten. Ze zou het fijn vinden om geïnterviewd te worden."
Ik was natuurlijk gevleid aan de ene kant, want blijkbaar had het organiserende comité er alle vertrouwen in dat ik een succesauteur twee uur lang zinvol aan de praat kon houden, zonder voorbereiding.
Aan de andere kant is het een helse opdracht om in het diepe te springen en te hopen dat een zaal vol fans niet zal doorhebben dat mijn volledige gesprek bij elkaar geïmproviseerd is.

Ik heb nog nooit zo'n leuk interview gehad. Annejet van der Zijl is een hartstikke leuk mens. Intelligent, spitsvondig, alert, en ironisch waar het nodig was. Bovendien was ze snipverkouden, en speelde ze een beetje het kwetsbare zielige meisje...
En ook het etentje nadien was beregezellig. Grappig, ondeugend, bijna amicaal. Toen ik afscheid nam, zei ze nog: "Ik zou je wel willen zoenen. Maar ik ben zo verkouden."
En plots begreep ik wat ze bedoelde met het citaat" Schrijven is verleiden". Praten over schrijven is dat blijkbaar ook.

Ik zou bijna vergeten zijn dat ik om acht uur diezelfde avond nog Jan Siebelink ging interviewen, de succesauteur die een half miljoen exemplaren van zijn laatste boek heeft verkocht...
Maar dat had ik wél voorbereid.

Daarover meer in een volgende post.