Achter gesloten deuren

Ik weet het, het is niet netjes. Maar ik kan er een heimelijk genoegen in scheppen om mensen stiekem af te luisteren.
Neem nou de Antwerp Expo. Op een willekeurige dag tijdens de jaarlijkse Boekenbeurs loopt daar ruim tienduizend man rond. En uiteraard "moeten" die mensen in de loop van de dag wel een keer...
Ik ook. En -laat je fantasie nu niet te veel de vrije loop- dan zit ik daar, en luister. Je hoort de gekste dingen. Een volwassen vrouw die tegen haar (net zo volwassen) echtgenoot zegt: "Philippe, moete gij nog pipi doen?" Of twee oudere dames die hun beklag maken over het waanzinnige bedrag dat ze moeten neertellen voor een plasje. Of een kleuter die dapper, zonder zijn moeder het WC-hokje in rent. En dan met een zwiep de deur dichtgooit, wel drie keer de deur op slot doet (om toch maar zeker te zijn dat hij alleen is), dan even de spoelbak test, de WC-papierhouder aan een uitgebreid onderzoek onderwerpt, met een knal de WC-bril neerklapt, met veel gefrunnik zijn broek laat zakken... en dan met luide stem roept (zodat de hele entreehal het hoort): "Mama, dat was net op tijd, hoor!"

Verder vang je daar hele fragmenten op over het weer, de bekende Vlamingen die daar weer zitten, lijn 6 die toch een hele vooruitgang is, de lange files aan de vestiaire en alle fysieke bijzonderheden die sommige bezoekers hebben.
Heel Antwerpen-en-omstreken trekt daar aan je voorbij. Allemaal in dat kleine kabinetje.
Je zou er een boek over kunnen schrijven...