Andere golflengte

Ik stond stil voor het stoplicht en de autoradio stond vrij hard. En ik zat mee te zingen. Of te fluiten. Ik weet het niet meer.
Maar vanuit mijn ooghoeken zag ik in mijn achteruitkijkspiegel dat er in de auto achter mij een vrouw de wildste dance moves zat te demonstreren. Zo goed en zo kwaad als dat ging, in dat kleine autootje van haar. Het ritme klopte niet met wat ik op mijn radio hoorde, dus moest ze een andere zender hebben opgehad. Of een cd'tje.
Naast haar zat een meisje van pakweg tien/elf jaar. Zij zat heel demonstratief met haar ogen te rollen, en ik kon haar zuchten bijna tot in mijn auto horen.

Inzet en enthousiasme

Het is gewoon niet netjes meer om al die jonge meisjes wijs te maken dat ze op een simpel cursusje kunnen leren wat musical is. "Musical' is een van de moeilijkste showbiz-disciplines die er zijn, omdat je moet kunnen zingen EN dansen EN acteren. Chayenne kan dat, maar stond toch heel schutterig op het podium, vorige week tijdens haar afstudeerproject. Het was een beschamende vertoning. Die ouders moeten gewoon haar inschrijfgeld terug eisen!
Ik zie tijdens mijn repetities dat Chayenne er ongelooflijk veel lol in heeft, maar daar stond ze dus  - samen met nog vijf andere meiden - te sterven. Niks was geregisseerd. De muziek liep fout, de stille scenes duurden veel te lang, de aankleding was amateuristisch... Chayenne leert op een repetitie bij mij meer bij,  dan tijdens een heel schooljaar bij die opleding. Ligt dat aan mij?
Nee, dat ligt aan de inzet en het enthousiasme van Chayenne. Laten we dat vooral niet kapotmaken.

Verheven

Ze ging helemaal uit haar dak, vorig jaar tijdens dat rock- festival. We hadden het heel erg naar onze zin en plots vraagt ze of ze op mijn schouders mag zitten. Zo kan ze het podium beter zien. Ik vond dat toen niet gepast... met een meisje van 16 in mijn nek. Maar ze liet het er niet bij zitten, en prompt boden zich meerdere kandidaten aan.
Dit jaar -op dat zelfde festival- was het niet meer nodig. Haar zicht op het podium was grandioos. Ze presenteerde het festival. Ze kon dus het hele festival overzien.
Ze had alleen even uit het oog verloren dat je niet van die korte trendy jurkjes moet aantrekken als je twee meter hoger dan het publiek staat. Al helemaal niet als het waait...

Storm in een glas water

Het waaide behoorlijk; dat merkten wij ook wel. Maar als echte toeristen lieten wij ons niet van ons stuk brengen en gingen we in de zon (maar niet bepaald uit de wind) op een terrasje zitten. Het had natuurlijk al een aanwijzing moeten zijn, toen het verveelde weekendhulpje dat in de bediening werkte, de menukaarten op tafel legde: ze waaiden in de zelfde beweging van de tafel af.
Maar echt hilarisch werd het toen de twee dames die tegenover mij zaten hun salade kregen. Het ene bord werd steeds leger, en het andere steeds voller, nog voor ze een hap hadden genomen. De sla van de ene waaide gewoon in het bord van de andere.
Ik had wel eens willen zien wat er zou gebeurd zijn als ze bijvoorbeeld een gevulde soep of een dikke biefstuk met veel roomsaus hadden besteld.

Allochtoonbeeld

Hij is 85 (!) en woont in een sociale wijk. En in zijn straatje wonen mensen van acht verschillende nationaliteiten. Daarom had hij het idee opgevat om een proefdag te organiseren. Dat hield in dat de allochtone gezinnen hun nationaal gerecht zouden klaarmaken, en dat zouden verkopen in een stalletje.
Die zondag stond de straat dus vol met kraampjes en klonk uit de geluidsinstallatie Turkse, Afrikaanse en Oosterse muziek. Voor 5 euro mocht je de straat in en kon je onbeperkt proeven van kookkunsten uit onder andere Korea, Turkije, Polen, Curacao en Afghanistan. De smaken waren al net zo divers als de gesprekjes met de "buitenlanders".
En dat barrieredoorbrekende idee komt dus uit de koker van een man van 85. Hier kunnen veel landgenoten een puntje aan zuigen!

Moet

Het is natuurlijk een straatje zonder einde. Oorspronkelijk was er deze blog om je te laten zien wat er zo allemaal in mijn schetsboekjes staat. Kijk gerust rond...

Maar af en toe ga ik tekenen in functie van deze blog. En eigenlijk is daar ook niks verkeerd mee. Het is in de loop van de jaren een beetje een stok achter de deur gebleken. Ik ga af en toe wel eens schetsen omdat ik iets op mijn weblog moet posten. Maar het moet uiteraard niet dwingend worden.
En daarom zit je nu al weken lang zonder post. Ik doe ook nog andere dingen in mijn vrije tijd, moet je weten...

Putten

In de grond is het leuk wonen in een historische stad. Alleen die grond zelf, dat wil wel eens tegenzitten. Je mag hier geen spade in de grond steken of je stoot op een historisch voorwerp: potten, schalen en andere  gebruiksvoorwerpen. Maar ook botten, en zelfs hele muren en gewelven...
Aannemers of bouwbedrijven vinden dat dan weer minder interessant, want iedere historische vondst moet eerst onderzocht en geregistreerd worden; en dat duurt altijd een hele poos. Die hebben soms de neiging om de andere kant op te kijken, of om de boel meteen weer dicht te gooien.
Bepaalde gebieden in de stad lijken inderdaad soms op historische sites, met al die putten.
Maar daar kan ik dan weer wat inspiratie uit putten om een stukje te schrijven...

De man van veel woorden

Al ben je nog zo goed als eindredacteur, als de schrijver een dik boek wil schrijven dan komt dat er ook.
Neem nou David Mitchell en zijn succesboek "The Thousand Autumns of Jacob de Zoet". Een tijd geleden kwam de Britse auteur in de aula van de Zeeuwse Bibliotheek van Middelburg zijn millionseller toelichten. Het was een zeer geanimeerd gesprek, met de nodige humor en dramatiek. Hij week meer dan eens af van de grote lijnen en zette zelfs speels de gespreksleider voor schut.
Hij is bovendien zo welbespraakt dat hij in het vragenrondje iemand een antwoord gaf van ruim tien minuten terwijl hij met een simpele "Ja." had kunnen volstaan. Helemaal hilarisch werd het toen zijn Nederlandse uitgeefster het gesprek afrondde met de vraag of je asjeblief bij het signeren geen vragen wou stellen omdat hij dan weer oeverloos zou uitweiden, en dat dan de rij fans veel te lang zou moeten wachten.

Toen kreeg de Nederlandse titel van zijn boek ("De niet verhoorde gebeden...") plots een heel heldere betekenis...

De man van...

Iets gelijkaardigs is Neil Michael Murray, de man van J.K. Rowling ook ooit overkomen. Maar nu was ik dus aan de beurt om mijn identiteit te verliezen...
Ik stond vorige week in de bibliotheek, toen een bib-medewerkster mij aansprak en zei dat er twee boeken klaarlagen voor mijn vrouw. Ik kon de twee nonfictieboeken (die mijn vrouw had aangevraagd voor research) zondermeer meenemen, vonden de dames van de bib. Ze zouden de boeken wel even op mijn bibkaart "zetten", terwijl ik bezig was met het inrichten van mijn expositie, zeiden ze. Maar die kaart had ik uiteraard niet op zak. Geen probleem, vonden de dames, dan maar zonder kaart. En ze begonnen spontaan mijn naam in te tikken...
Maar hoe ze ook tikten, mijn gegevens kwamen niet op het computerscherm tevoorschijn. Pas toen ze vroegen naar de correcte spelling, kwamen ze er achter dat ze gezocht hadden op de naam van mijn vrouw. Tja, zij is dan ook bekender dan ik. Ik ben maar "de man van". En ik heb een andere familienaam...
Helaas zit de parallel van dit verhaal alleen in de anekdotiek en niet in het inkomen.

Niet lijfelijk

Mijn vrouw staat al jaren in de bibliotheek. Niet lijfelijk. Maar met haar boeken.
En ik nu eindelijk ook. Sinds vanavond staan mijn schetsboekjes in een vitrinekast in de plaatselijke bib. De boekjes zijn aangevuld met losse schetsjes, prentkaartjes, aquarelletjes, en wat nog meer uit mijn handen rolt als ik wat tijd over heb.
Ik heb wel eens eerder geëxposeerd. Met deze boekjes. Maar ook met ander werk...
Als vaste bezoeker van deze blog weet je dat echter al lang natuurlijk. Voor de nieuwe bezoekers wil ik nog wel een boekje opendoen...

Als een blok / fluitje van een cent

Het begint een beetje een running gag te worden, mijn opmerking "dat ik niet vaak in een kerk kom", maar stiekem is dat eigenlijk wel zo. Vorige zondag nog. 's Middags was er een concert van een baroktrio. Ze waren met zijn vieren. Dus alleen al dat was lachen.
Sopraan Lies Vandewege werd begeleid door een cellist, een klavecimbelspeler en een -Hou je vast!- blokfluitspeler. Nu heb ik niet zo veel met Antonio Vivaldi of Allessandro Scarlatti, maar wat dat vinnige mannetje uit zijn blokfluitjes wist te persen straalde zoveel energie uit dat de aandacht voor de sopraan wat verloren ging. Ik heb altijd gedacht dat een blokfluit iets was voor dilettanten of duffe muziekstudenten, maar ik heb zelden een muzikant zoveel spelplezier zien beleven aan zo'n onooglijk instrumentje.
Het was zelfs zo, dat na 17 variaties in Sonate opus 3 nr 12 van Paolo Benedetto Bellinzani, een stukje cembalo solo per respiro del flauto kwam.
Die man moet toch een keer ademhalen...

Even aankaarten

Hoewel er in Vlaanderen nog tot ver in januari wordt genieuwjaard, is de tijd van "Het grote handenschudden, zoenen en wensen" voorbij.
Het is altijd grappig om te zien hoe collega's of kennissen zich verzetten tegen al dat geknuffel en gesnuffel. Een stevige handdruk met gestrekte arm houdt nochtans al te enthousiaste lebberaars op afstand.
Gek hoe veel mensen daar zo van huiveren.
Waar ik rond de jaarswisseling een hekel aan heb, zijn digitale wensen. Je hoeft me echt geen e-card te sturen. Stuur me een gewoon traditioneel kaartje met de post. Te traditioneel? Dat is dat hele kerst- en oud-en-nieuw-gedoe toch ook?
E-cards delete ik gewoon. Mij een mailtje sturen om me te laten weten waar ik een kerstwens kan vinden, is ongeveer het zelfde als mij een briefkaart sturen om me te melden dat mijn wenskaartje op het postkantoor ligt. Of nog erger... nog ergerlijker is een sms-je met de tekst "Bel je me even?"

Gewaagde woordkeuze

We gaan uit eten vanavond. Nee, niks buitenissigs, niks exuberants. Gewoon een diner, met live-muziek. Toen ik deze week belde om even wat te checken, had de receptioniste het nog over die live-muziek.
"Ja", zei ze, "en na het diner kunt u dan een dansje wagen."
Wagen? Hoe bedoelt ze, "wagen"?
Is ze bang dat ik een been breek, of zo? Denkt ze dat ik te oud ben? Dat ik het kalmaan moet doen?
Of dat ik te veel drink, zodat ik niet overeind kan blijven op een dansvloer?
Hoedanook: ik wens je een prettige jaarwisseling en een inspirerend 2011.
Zonder beenbreuken.

Oliedom

Je moet ze met een lampje zoeken, de mensen die hun besneeuwde auto goed schoonmaken. Ik zie 's ochtends mensen de weg op komen met dertig centimeter sneeuw op hun dak. Dat zij het vertikken om hun ruiten schoon te vegen en liever door een piepgaatje kijken, moeten ze zelf weten. En dat zij een flink pak sneeuw tegen hun voorruit krijgen dat van hun motorkap opwaait, is ook voor hun rekening.
Maar ik heb geen zin om een halve iglo tegen mijn wagen te krijgen als ik al mijn aandacht nodig heb om in het spoor van mijn voorganger te blijven.
En dat ik er dan nog eens een grote kwak zout achteraan krijg van een vrachtwagen uit tegenovergestelde richting, helpt ook niet echt.
Ik wens je toch een witte kerst.   :-)

Linea recta

Als je regelmatig deze blog leest (al is 'regelmaat' de laatste tijd niet het meest toepasselijke woord - ik geef het toe), dan weet je dat ik nooit om religieuze redenen in een kerk kom. Maar op een of andere manier raak ik er toch steeds weer verzeild, in die dagen voor Kerstmis. Maar, okay... om een lang verhaal kort te maken: ik zat dus weer in de kerk.
De harmonie was er een potje muziek aan het spelen. En ik lette niet echt op want de harmonie was niet het doel van mijn bezoek, Maar mijn vrouw begon plots mee te hummen en te fluiten. Ze doet wel eens vaker rare of onverwachte dingen, dus daar kijk ik al lang niet meer van op. Maar als 'Viva la vida' van Coldplay langskomt is ze niet stil te houden.

De muziek van Coldplay is voor mij dan weer een reden om zo gauw mogelijk het gebouw te verlaten. Al helemaal als het in een harmonieversie is...