Als een blok / fluitje van een cent

Het begint een beetje een running gag te worden, mijn opmerking "dat ik niet vaak in een kerk kom", maar stiekem is dat eigenlijk wel zo. Vorige zondag nog. 's Middags was er een concert van een baroktrio. Ze waren met zijn vieren. Dus alleen al dat was lachen.
Sopraan Lies Vandewege werd begeleid door een cellist, een klavecimbelspeler en een -Hou je vast!- blokfluitspeler. Nu heb ik niet zo veel met Antonio Vivaldi of Allessandro Scarlatti, maar wat dat vinnige mannetje uit zijn blokfluitjes wist te persen straalde zoveel energie uit dat de aandacht voor de sopraan wat verloren ging. Ik heb altijd gedacht dat een blokfluit iets was voor dilettanten of duffe muziekstudenten, maar ik heb zelden een muzikant zoveel spelplezier zien beleven aan zo'n onooglijk instrumentje.
Het was zelfs zo, dat na 17 variaties in Sonate opus 3 nr 12 van Paolo Benedetto Bellinzani, een stukje cembalo solo per respiro del flauto kwam.
Die man moet toch een keer ademhalen...