Vlekkeloos antwoord

Het was snikheet en we liepen wat rond in de pittoreske Rotterdamse wijk Delfshaven. Plots verzeilden we in het verkeersvrije Piet Heyn-straatje. Vlak bij de hoek stond een klein meisje te hannesen met een veel te grote hondenleiband met aan het andere uiteinde een Dalmatier-pup. Aan de overkant van het steegje stond een vrouw van de zon te genieten tegen een smeedijzeren tuinhek.

Toen ik ongeveer op haar hoogte was, liet ze haar adoratie voor het hondje blijken, en vroeg -enkel om vriendelijk over te komen- hoe het hondje heette. Op dat moment kruiste haar blik die van mij, en antwoordde het meisje quasi vermanend: "Vlekkie". En uitgenodigd door de blik van de vrouw, vulde ik aan met "Hoe anders?".

De vrouw kaatste achteloos een samenzweerderige en dommig-gespeelde reactie terug. "Ja. Hoe anders. Hoe kan ik ook zo'n domme vraag stellen?"

Meteen scheen de zon dubbel zo hard. Wat is het toch dat mensen er toe aanzet om ongegeneerde opmerkingen te maken alsof ze elkaar al een hele tijd kennen.

Dit voorval duurde nog geen drie seconden...