In bedekte termen

Van mij mag iedereen zich uiteraard kleden zoals hij (of zij) wil, maar het uitzicht dat ik heb, als ik op een terrasje zit te tekenen, is soms stuitend. (Het schetsje hierbij is gemaakt in een godverlaten gat waar werkelijk niemand langs kwam.)

Hoe veel iemand zich wil bloot geven op een zonnige dag, moet iedereen voor zichzelf weten, maar wie doe je een plezier met veel te krappe haltertopjes rond een veel te breed lijf?
Hoe motiveer je een veel te laag gedragen trainingsbroek, waardoor een bouwvakkersdecollete zichtbaar wordt. En wat is het idee achter een drie maten te ruim t-shirt waarop reclame wordt gemaakt voor een lokale wielerwedstrijd? (Waren de normale maatjes op?)
Ook beschamend zijn die dames die hoedanook een mouwloos shirt willen dragen, met een diepe insnede, en zo een inkijk geven op plekken waar eigenlijk niks zit.
Wat bezielt mannen om in een vrij drukke winkelstraat rond te banjeren met een veel te flodderige bermudazwembroek? (De afrit naar het strand gemist?)

Het geld dat werd uitgegeven aan al die vreselijk foute kledingstukken, was misschien beter besteed aan een spiegel...