Zoetjesaan oud

Ik kan het ook niet verklaren, maar ik word altijd een beetje vervelend van nostalgie; van ouderwetse dingen, van dingen zoals vroeger, zoals in de goede oude tijd.

In de vakantie kwamen we in een klein havenplaatsje terecht. In de kern van het dorpje was een oud winkeltje dat ouderwets was ingericht. Met bijvoorbeeld snoep van toen: vellen eetbaar papier, smoelentrekkers, zure matjes, cuberdons (of neuzen), nogablokken en (politiek in-correct) jodevet.
In de aanpalende woonkamer was een kleine bedstee, en er stond een oud kammenbakje en een lampetkan zoals mijn oma er ook één had, en een klok op de schoorsteenmantel (zoals mijn oma), en een arduinen pompbak (zoals mijn... - je begrijpt het wel).
En een authentiek (of schrijf je dan oud-antiek) droogrek, oude droogzwierders, emaillen braadpannen, gietijzeren kookpotten... Ik kreeg een gigantische déjà vu.

Jij moet blijkbaar altijd iets nieuws ontdekken, beweerde mijn vrouw, anders vind je 't niet leuk.
Dat zal het zijn. Ik hou wél van geschiedenis. Honderd, tweehonderd-en-meer jaar geleden. Omdat ik dat niet ken. Maar dingen uit mijn eigen verleden? Van dertig-veertig jaar geleden? Laat maar...
Misschien doet mij dat te veel denken aan het feit dat ik ook oud word.
Je wordt inderdaad oud als je je dingen van veertig jaar geleden kunt herinneren... Toch?

Of niet?