Trammelant

Ik kwam er vroeger vrijwel dagelijks, op de Place, het Oostendse Marie-José-plein met zijn wijdse tochtige tramhalte en zijn historische loketgebouw.
Het is dan ook erg wrang om te vernemen dat het plantsoen bij de taxistandplaats plots een bedevaartsoord is geworden.
Op geen enkele manier wil ik grappig of denigrerend doen over de moord die deze week werd gepleegd op een VTI-scholier, maar weer valt het mij op dat van het slachtoffer een held wordt gemaakt. Moeten we ons niet méér focussen op de daad en vooral de aanleiding, of hoe we dergelijke excessen kunnen beperken?
België heeft ondertussen een trieste reeks tienermoorden achter de rug, en het enige wat deze steekpartij teweeg brengt, is alweer een eindeloze rij berichten in de media, en de ophemeling van het betreurenswaardige slachtoffer. Maar gebeurt er ook daadwerkelijk iets nadien? Leren wij daar iets van? Kunnen wij soortgelijke misdrijven in de toekomst vermijden?
Ik zou het zo een-twee-drie ook niet weten...

Zou het kunnen dat de hele uitbarsting van medeleven een typische reactie is, op een emotioneel zwaar beladen incident?
Dat de betrokkenen in dit drama zeer luid hun verdriet afreageren, kan ik nog plaatsen ...als een verwerkingsproces. En net zo goed kan ik begrijpen dat we na de hevige opflakkering van verontwaardiging met zijn allen lijdzaam doorgaan, in de hoop dat het niet meer gebeurt?

Maar wie er ondertussen garen van spint, is de pers. Door de zaak op te kloppen. En zó te cashen... Want -vertel mij eens- wie doe je daar nu een plezier mee, met dit verdriet paginagroot te presenteren, in de stille hoop dat je oplage stijgt... De marketing-bobo's van de kwakkelende media beweren dat het publiek human interest-verhalen wil lezen, en dat de media sexier moeten worden. Pardon?
Ga dat maar eens uitleggen in Oostende.