Bergaf

Het was een prachtige zonnige dag midden in de week, dus was er vrijwel geen volk in het pretpark. En dan wil het kind in mij wel eens bovenkomen...
De bobsleebaan was niet te weerstaan. Ik nam plaats op een plastic sleetje en werd een heel eind in de duinen omhoog getakeld. Het duurde een poosje, dat ritje, terwijl je rustig ratelend naar boven ging.
Maar je had dan ook op het keerpunt (dat je hiernaast ziet) een prachtig uitzicht vanop een hoogte van 300 meter. Van daaraf ging het met een suizende rotgang naar beneden. Ik had alleen een handrem tussen mijn knieën om de vaart wat te minderen, maar waarom zou je jezelf afremmen als je keihard door de rechte stukken raast of schuinhangend door de hellende bochten scheurt...?

Zou Rita Verdonck zich nou ook zo voelen? Zonder rem, keihard naar beneden... en blijven lachen?...