Blikken en blozen

In een beetje verlaten buitenwijk van de Bulgaarse stad Varna liggen de ruines van Romeinse baden uit de 2e en 3e eeuw. Het geheel is een beetje verwaarloosd en bovendien slecht bewegwijzerd. Veel volk tref je er dus niet aan.
Op een broeierige middag in augustus zat ik daar dus een beetje te schetsen...
Ik nam er mijn tijd voor.
Plots voel ik dat er twee mensen naderen, en zegt de ene man tegen de andere "Hij is aan het schetsen..." In het Nederlands!

Af en toe betrap ik mezelf er op dat ik in een land waar ik de taal niet spreek luidop commentaar geef op mensen, en daarna vrijwel meteen hoop dat het geen landgenoten zijn!

Nog voor een van de twee mannen kon reageren, zei ik zonder opkijken: "Kijk uit, want ik spreek Nederlands."
Zelden zo'n verbaasde blikken gezien...

Openbaar vervoer

Wisten wij veel wie die man was die aan de bushalte stond. Maar toen wij nauwelijks dertig seconden naast hem stonden, keek hij ons aan en zei: "Taxi?". Voor wij echter konden reageren begon hij een heel verhaal in het Bulgaars. Wij verstonden weliswaar een bedrag en begrepen ook dat hij taxichauffeur was. Hij stelde voor om ons naar Varna brengen, dat een half uur verderop lag. Met zijn auto zou dat maar 20 minuten duren, konden wij opmaken uit zijn mimespel en koeterwaals.

Maar wij kozen stug voor de bus.
De volgende dag stond hij daar weer. En hij probeerde ons weer te overtuigen.
En die zelfde avond stond hij zelfs voor de kathedraal van Varna, waar iedere dag ontzettend veel bussen stoppen en waar dus ook erg veel taxi's staan.
Hij herkende ons en weer probeerde hij ons in zijn taxi te kletsen. Weer tevergeefs. (Hoewel zijn tarief  toen al met meer dan de helft was  gezakt).

Het was bijna grappig, hoe hij weer afdroop, zijn schouders ophaalde en "Germans..." zuchtte.

Op het randje

Ik ga niet beweren dat ik mij er schuldig over voel, maar als ik languit aan de rand van een zwembad van een luxehotel lig, bekruipt mij af en toe de bedenking dat ik eigenlijk iets zou moeten doen.

Dan ga ik bijvoorbeeld tekenen (met de schets van het desbetreffende hotel hier bij als resultaat). Of dan ga ik lezen (het lijstje van de laatste veertien dagen staat in de rechter kolom onderaan - de zes bovenste titels).
Of dan val ik, voor ik er erg in heb, in slaap.
Dat is pas zonde van de tijd.

Stalletjes

Niet alleen langs de boulevard van Zlatni Pyasatsi maar ook langs vrijwel alle straten van Varna, de derde grootste stad van Bulgarije, vind je om de vijftig meter een stalletje met frisdranken en water. De grotere stalletjes hebben ook ijs of fruit.

De reden daarvoor heb je gauw door: het is daar namelijk in augustus gemakkelijk 35 tot 38 graden.
"Pff," reageerde een collega van mij deze week nog, "in Maleisie is het 44 graden..."
Dat neemt niet weg dat je met zo'n temperaturen de hele dag in de verleiding komt om water te drinken.

Het contrast is dan ook erg groot als je weer thuis komt. Hoewel hier ook overal water aanwezig is. En het komt hier niet in flessen. Maar in bakken. Uit de hemel.

Klem

Ik heb nu eenmaal lange benen. En de beenruimte op sommige vliegtuigen is erg krap. Maar het viel wel mee, een paar weken geleden op die vlucht naar Bulgarije. Het duurde maar twee en een half uur.

Ik vroeg mij dus ook af waarom dat dikke vrouwmens naast mij op een zure toon zei: "Je hebt wel erg lange benen.", toen ik ging zitten. Alsof ik er iets kon aan doen dat zij klem zat tussen twee armleuningen...

Koffie en mokken

Je kent ze wel, die melkcupjes waar je het folietje moet afprutsen om een scheutje melk in je koffie te hebben. Meestal zitten ze met zijn tienen aan elkaar vast. Tenminste, die van de Lidl toch. Die liggen bij ons op het werk bij de koffieautomaat.

Ik breek dus netjes zo'n cupje af, als ik wat koffiemelk wil.
Maar een van mijn collega's denkt daar anders over. Die scheurt het folietje er wel af maar laat het cupje aan de rest vastzitten.
Al een paar weken vragen de koffiedrinkers op de afdeling zich af wie zo'n gekke gewoonte heeft. En wie dat dan doet...
Nou wil ik niet zitten mokken maar ik vraag me wel af wat de drijfveer achter die tic kan zijn.