Paradiso

Hij was veertien, en kreeg zijn eerste gitaar. Achter in de bergruimte van een kledingzaak repeteerde hij dapper, samen met een vriend. Een welwillende oom of een tante die hen 'wel lief'' vond, vroeg hem soms om met zijn bandje op een bruiloft of een verjaardagsfeestje te spelen. Heel af en toe speelden ze in een cafe. En ondertussen bleven ze dapper naar de boerenrock van Normaal luisteren.
We zijn nu zoveel jaar later en nu stond hij plots in fucking Paradiso, de legendarische poptempel in Amsterdam. Hij speelt nog altijd 'boerenrock' maar dat heet tegenwoordig politiek-correct roots rock of Americana. Ondertussen is hij meer dan dubbel zo oud, heeft een keurige baan, is getrouwd en heeft drie kinderen.
Maar op dat magische podium zie je plots weer een stel jonge gasten die met oprecht plezier en met het puntje van hun tong tussen hun tanden, maar met een ongelooflijke drive, het beste van zichzelf geven. 

Suikerzakje II

"Natte voetjes" is een uitdrukking die ik vroeger niet kende, tot een Nederlandse serveerster mij ooit een koffie bracht en breed lachend zei: "Het is er een met natte voetjes...". Waarop ik haar prompt terug stuurde, want ik hoef geen koffie waarvan de helft over de rand is gegaan waardoor de suiker bruin is, en waardoor het melkzakje doorweekt is, en het melkpoeder klontert en in het zakje plakt.

Als ik 1,80 euro betaal wil ik heus niks speciaals; alleen een normaal kopje koffie met melk. Een degelijke bediening is tegenwoordig echter vaak te veel gevraagd.

Maar heel uitzonderlijk heb je een zaak die overdrijft (en dat bedoel ik niet letterlijk). In mijn woonplaats is een brasserie waar je voor je 1,65 euro een design(!)-beker koffie krijgt met daarbij een kannetje koffiemelk, een schaaltje met drie soorten suiker en een etagere met koekjes, chocolaatjes en (...en daarvoor mag je me zelfs 's nachts wakker maken) chocoladekoffieboontjes. Je snapt dat die zaak een voetje voor heeft.