Met mijn hoofd er bij

Toeristische gidsen. Leer ze mij kennen.
Er zijn er bij die een heel praatje houden, alleen maar om te laten zien dat ze een onuitputtelijke kennis hebben over de stad waarin ze rondleiden. En er zijn er ook bij die een lesje opdreunen, en dat met zo'n chagrijnige smoel doen dat de toeristen bij de eerste woorden al weg willen.
Ik had er in Combourg, in het kasteel van de Franse schrijver en politicus François René de Chateaubriand, eentje uit de tweede categorie.
Ze vroeg bij de inleiding uit welk land ik kwam, en reikte me een kaart met haar hele uitleg in het Nederlands. Het was blijkbaar niet bij haar opgekomen dat ik ook Frans spreek, en wel in die mate dat ik kon opmaken dat haar uitleg (letterlijk) identiek was aan wat op mijn hand out stond. Haar lesje werd zo verveeld opgedist dat ik alleen maar kon concluderen dat zij wel een heel vervelend baantje moest hebben.
Ik was bijna blij dat ik bij het betreden van het kleine kinderkamertje van Chateaubriand keihard (en pijnlijk!) mijn hoofd stootte tegen de deurlijst. Ik hoorde de gids luidop lachen.

Had ik toch weer iemand blij gemaakt...

(Ze vroeg me nadien wel of het ging met me...)

Een andere blik

Snikheet was het, daar in Rennes. Maar dat schreef ik al.
Het was dan ook niet verwonderlijk dat we even gingen uitblazen in het lommerrijke Parc du Thabor, een van de mooiste parken van Frankrijk. Het park heeft vijvers, een voliere, een orangerie, een kiosk en een drankgelegenheid. Ik bestelde een blikje cola ("une boite de coca"), want we wilden even bijkomen op een bankje.
"Une cannette?" probeerde de duidelijk verveelde uitbater mij te verbeteren, en hij slofte doodgemoedereerd naar een koelkast.
"Oui, en boite", vulde ik tevergeefs aan.
Hij schoof zuchtend een (gelukkig ijskoud) blik cola voor zich uit over de toonbank, en mompelde "Deux euros cinquante..."
Mijn dorst was op slag een stuk minder, maar mijn temperatuur nam helaas nog meer toe.

Twee euro vijftig? Voor die prijs heb ik verdorie bij de Lidl een sixpack van flessen van een halve liter...
Ook in Frankrijk!

Stop met rennen

Snikheet was het, daar in Rennes. Het moest niet onderdoen voor onze contreien deze week. Maar Rennes is geen badstad.
Een creatief stadsbestuur hebben ze daar echter blijkbaar wel want die hadden er iets op verzonnen. Onder de noemer "Transat dans la ville" hadden ze de markt vol gezet met ligstoelen. (En uiteraard moest je geld betalen om ze te gebruiken, maar op het strand krijg je ze ook niet voor niks).

Het was een mooi zicht: een plein vol zonnekloppers die een fantastisch uitzicht hadden op de opera of op het gemeentehuis met zijn indrukwekkende klokkentoren...

Stokje voor

De bedoeling was goed. Ik zou op vakantie naar Frankrijk uiteraard mijn schetsboekjes meenemen. Maar ik wou ook af en toe eens een tekening inkleuren... Daarom ging ook mijn aquareldoos mee, een klein afsluitbaar potje om bij gelegenheid water in te doen, een nieuw schetsblokje met aquarelpapier, zwarte watervaste stiften... Ik had overal aan gedacht.
Dacht ik.
Want toen ik in Bretagne mijn aquareldoos, opende bleken er geen penselen in te zitten. Tja, zo kun je dus niet schilderen. Maar omdat deze jongen een erg creatieve is (zeggen ze altijd op mijn werk), werd een oplossing gezocht.

Dit schetsje is ingekleurd met een (ongebruikt) wattenstaafje. Ja, zo'n stokje waar je je oren mee schoonmaakt...