Zootje

Het is me een zootje in dat repetitielokaal. Oude tapijten, versleten koffers, kussens van de zolder, huisraad voor de rommelmarkt, en restanten van eethoeken en saloninrichtingen.

Het zijn allemaal rekwisieten die we kunnen gebruiken voor het nieuwe toneelstuk dat we aan het instuderen zijn.

En er loopt vanalles mis. Het repetitieschema verandert dagelijks, de speeldata staan nog niet vast, de hoofdrolspeelster is nu drie weken opgenomen, de titelrol is een debutante die strakker begeleid zou moeten worden, een aantal bijrollen weten niet wat ze in dat stuk lopen te doen...

Eigenlijk zouden we een boegbeeld moeten hebben dat opvalt, en waar iedereen het over heeft. Bovendien moet ze perfect een klucht kunnen spelen...

Ik dacht eigenlijk aan Sarah Palin.
Maar ja, die laat zich niet regisseren.

Down the drain

Je gespaarde geld in een oude sok stoppen, is misschien niet het verstandigste om te doen, maar het is altijd nog beter dan het op een IJslandse bank te zetten.

Wat je echter nooit moet doen, is je geld los in de achterzak van je spijkerbroek stoppen.

Ze zal dat dan ook geen tweede keer doen. Want ze schrok zich wezenloos toen ze onlangs na een bezoek aan de WC, bij het doortrekken, in een flits en vanuit haar ooghoeken blauwe briefjes in de afvoer zag verdwijnen.

"Wij hebben toch geen blauw toiletpapier?", schoot nog door haar hoofd, maar ze besefte toen dat het twee briefjes van 20 euro waren die ze down the drain zag verdwijnen. "Moet waarschijnlijk uit mijn zak gegleden zijn toen ik ging zitten", wou ze zich rechtvaardigen.
En nog gauw in het water grijpen had weinig zin. Weg is weg.
We hadden het er diezelfde dag nog over gehad, dat we niet wisten waar al dat geld van die IJslandse en andere banken naar toe was. In dit geval was het wel duidelijk: in het riool.

Mijn deel

Ik was een flink eind te vroeg om mijn twee gasten van het station af te halen en had dus ruim de tijd om een parkeer-plaatsje te vinden in de drukke stad.
Het beloofde een prachtige dag te worden. Het weer zat mee, het gezelschap was inspirerend, het eten was voortreffelijk, de sfeer was optimaal. We hebben een kunstgalerie en een  schitterende boekhandel bezocht. We hingen urenlang op een terrasje in de zon. En hadden het over de meest uiteenlopende dingen alsof we elkaar al jaren kenden. Terwijl we elkaar eigenlijk pas die dag voor het eerst hadden ontmoet. Een relaxte dag dus...
Tot ik opeens verschrikt overeind veerde, en "O shit" riep.
Ik realiseerde me plots dat ik vergeten was voldoende parkeergeld in de meter te gooien.

En ja hoor, ...een boete van 50 euro was mijn deel...

Paardenkop

Vorige zaterdag was ik op de opening van een tentoonstelling van originele illustraties uit kinderboeken. Vanzelfsprekend werden bij die gelegenheid ook de boeken voorgesteld waaruit die tekeningen afkomstig waren, en was er ook de gelegenheid om die boeken te kopen, en te laten signeren. De vernissage werd geopend door de schepen/wethouder van cultuur en ook de uitgever en de auteur moesten even speechen. Maar uiteraard was het hele gebeuren meer een verknipte commerciele happening dan een cultureel event.

De tekeningen mogen zeer zeker gezien worden, en de boeken zijn meer dan de moeite van het lezen waard maar zonder promotie komt niemand op zo'n opening af. Daarom had de auteur vrienden, kennissen en familieleden uitgenodigd, maar ook aandacht besteed aan de lokale media.

"Er zijn wel eens openingen," vertelde de wethouder, die dienst deed als lintjesknipper van dienst, "dat ik een opening verricht, en dat er letterlijk drie man en een paardenkop aanwezig zijn. De artiest, zijn partner en een verdwaald familielid. 'n Beetje triest toch?"

Op deze presentatie was ruim 50 man, en het was beregezellig.