Boekdelen - III

Het is niet ongebruikelijk dat ik op een terrasje zit te tekenen. Ik bedoel: ik zit geregeld bij ons op de markt. En áls ik daar zit, zit ik vaak te schetsen. Even een koffie drinken, wat krabbelen, en weer weg...
Deze week liep het echter anders. Ik ging onder de luifel van het café op de hoek schuilen voor een buitje. En in plaats van te stoppen met regenen, begon het te hozen. Ik heb daar zeker drie kwartier gezeten, terwijl het góót. Maar dat heeft wel iets: mensen die rennen om niet door-en-door nat te worden, auto's die te dicht tegen de stoeprand rijden waardoor mensen een natte broek oplopen, fietsers die met het hoofd naar beneden over het plein zwalpen en ternauwernood voetgangers kunnen ontwijken.
En ondertussen begon de luifel vervaarlijk door te buigen onder het gewicht van het water dat er bleef instaan, en gutste de regen met een krachtige straal uit een oververzadigde dakgoot...
Naar huis gaan, zat er dus even niet in.
Zou het toeval zijn dat het boek dat ik gebruikte om in te tekenen "The homecoming" heette?

Boekdelen - II

Ik zou hier een romantisch verhaal kunnen neerzetten, over mijn schetsboekje dat bijna vol is. En dat ik dan het eerste beste boekje maar neem omdat ik vind dat ik per se moet tekenen. En dat dat dan min of meer toevallig een leesboek is. Klopt niks van.

Of ik zou kunnen beweren dat het een act van rebellie is, om in een waardevol boek te krabbelen. Nota bene van een van 's werelds meest vooraanstaande toneelauteurs.
Gelogen. Ik heb het toneelboekje aangeschaft bij een uitverkoop in de bibliotheek. Voor 25 cent.

Eigenlijk is een literair werk goedkoper om in te tekenen, dan een nieuw schetsboekje. Ik heb er net eentje gekregen voor mijn verjaardag, en het kostte echt meer dan een kwartje...
Bijna zonde om er in te tekenen.

Boekdelen

Ik heb het wel eens eerder vermeld, dat mensen mij vanuit hun ooghoeken aanstaren als ik ergens en plein public in mijn schetsboekje aan het krabbelen ben... Nu zat ik gisteren op een vrij druk terras in de zon te tekenen in een leesboek. Ik dacht dus dat de mensen om mij heen nog grotere ogen zouden opzetten of rare opmerkingen zouden vezelen. Maar nee, niks daarvan. Het was eigenlijk vrij stil. Te stil.
Tot de serveerster mij mijn koffie bracht... De combinatie van net-dat-beetje te langzaam praten, en de manier waarop zij haar stem liet zakken toen ze "Eén vijfenzeventig, asjeblief" zei, sprak boekdelen.

Hokjesmentaliteit

Aan de ene kant zie je voor de verkiezingen dagen-, weken- maandenlang allerlei politci over elkaar heen buitelen met de meest ingewikkelde prognoses en de meest vergezochte analyses waar geen mens een touw kan aan vastknopen. Ze slaan elkaar om de oren met ondoorgrondelijke dossiers en wazige studies waarvan wij als gewone burger niet eens weten of al die projecten wel echt bestaan...
Aan de andere kant worden de kiezers in de meest uiteenlopende radio- en tv-programma's voorgelicht over de gekste dingen. Over het feit dat je bijvoorbeeld niet aan de punt van je rode potlood mag likken. "Dat zou namelijk vlekken kunnen geven op de stemformulieren", komt dan iemand van Binnenlandse Zaken met uitgestreken gezicht vertellen. En je mag ook geen vliegertjes van je stembiljet vouwen. Je mag niet met meer dan 1 persoon in een hokje. Je mag geen tekeningen op je papier maken...

Het wordt tijd dat de overheid eens achterhaalt met wie ze te maken (willen) hebben. Worden wij verondersteld domweg alle wazige dossiers en holle slogans te slikken als zoete koek? En zien ze ons als kleuters die niet weten wat we in een stemhokje mogen doen?
Gaan ze er van uit dat alle kiezers achterlijk zijn?

Mooi verkiezingsresultaat is dat: verkozen worden door een bevolking die je zelf ziet als "dommeriken"! Is daar eer van te halen?
Maar misschien verdienen ze niet beter...

Lopende band

Ik kan me wel min of meer inbeelden hoe mensen zich voelen, die dreigen hun baan te verliezen. En al heb je een saaie baan, zoals aan-de-lopende-band-staan, dan nog is het deprimerend om geen werk te hebben. De impact op je gezin is groot...

Ik hoor in het Vlaamse radiojournaal al weken over stakingen en ontslagen bij Opel vertellen . Maar iedere keer blijken er toch arbeiders te zijn die wél aan de slag gaan. Maar wat ik me deze week afvroeg... Hoe geconcentreerd en gemotiveerd zijn die piketbrekers eigenlijk? Zijn die nog wel geëngageerd met hun job bezig? En hoe goed (of slecht) worden die auto's dan nog in elkaar gezet?
Ik moet er niet aan denken dat ik in een auto rondrijd die tussen twee stakingen door in elkaar is geflanst...