Boekdelen

Ik heb het wel eens eerder vermeld, dat mensen mij vanuit hun ooghoeken aanstaren als ik ergens en plein public in mijn schetsboekje aan het krabbelen ben... Nu zat ik gisteren op een vrij druk terras in de zon te tekenen in een leesboek. Ik dacht dus dat de mensen om mij heen nog grotere ogen zouden opzetten of rare opmerkingen zouden vezelen. Maar nee, niks daarvan. Het was eigenlijk vrij stil. Te stil.
Tot de serveerster mij mijn koffie bracht... De combinatie van net-dat-beetje te langzaam praten, en de manier waarop zij haar stem liet zakken toen ze "Eén vijfenzeventig, asjeblief" zei, sprak boekdelen.