Kunstboom

Ieder jaar opnieuw vragen wij ons opnieuw af wat de truc is om een kerstboom na de feestdagen te doen overleven in onze tuin. Ieder jaar opnieuw zetten we begin januari (allez ja... "eind januari") de kerstboom in de grond in de tuin. En ieder jaar wordt dat ding roestig bruin en vallen alsnog zijn naalden uit.
Vorig jaar hebben we echter dat geval verwaarloosd. We hebben de spar in de achtertuin geslingerd met kluit en al. Met de emmer er nog aan. En ons er nooit meer een bal van aangetrokken...
En jawel hoor, ... in het voorjaar kwamen er knoppen aan, in de zomer stond de boom mooi groen, en nu is hij voller dan menig boom in die peperdure tuincentra.

En nog steeds weet ik niet waar 'm de kunst zit (want dit kun je terecht een "kunstboom" noemen). Maar een ding weet ik zeker: halverwege december staat hij gewoon weer in de woonkamer!

Achter gesloten deuren

Ik weet het, het is niet netjes. Maar ik kan er een heimelijk genoegen in scheppen om mensen stiekem af te luisteren.
Neem nou de Antwerp Expo. Op een willekeurige dag tijdens de jaarlijkse Boekenbeurs loopt daar ruim tienduizend man rond. En uiteraard "moeten" die mensen in de loop van de dag wel een keer...
Ik ook. En -laat je fantasie nu niet te veel de vrije loop- dan zit ik daar, en luister. Je hoort de gekste dingen. Een volwassen vrouw die tegen haar (net zo volwassen) echtgenoot zegt: "Philippe, moete gij nog pipi doen?" Of twee oudere dames die hun beklag maken over het waanzinnige bedrag dat ze moeten neertellen voor een plasje. Of een kleuter die dapper, zonder zijn moeder het WC-hokje in rent. En dan met een zwiep de deur dichtgooit, wel drie keer de deur op slot doet (om toch maar zeker te zijn dat hij alleen is), dan even de spoelbak test, de WC-papierhouder aan een uitgebreid onderzoek onderwerpt, met een knal de WC-bril neerklapt, met veel gefrunnik zijn broek laat zakken... en dan met luide stem roept (zodat de hele entreehal het hoort): "Mama, dat was net op tijd, hoor!"

Verder vang je daar hele fragmenten op over het weer, de bekende Vlamingen die daar weer zitten, lijn 6 die toch een hele vooruitgang is, de lange files aan de vestiaire en alle fysieke bijzonderheden die sommige bezoekers hebben.
Heel Antwerpen-en-omstreken trekt daar aan je voorbij. Allemaal in dat kleine kabinetje.
Je zou er een boek over kunnen schrijven...

Kanttekening

Het visbuffet was verrukkelijk, de drankjes exquis en ook de muziek was buitengewoon smaakvol. Alleen... ik had daar niks te zoeken op die drukke receptie in het prachtige gemeentehuis.
Ik was meegekomen als "partner van", en hád niks met de aanwezige incrowd. Verder dan een beetje ge-chitchat met de aanwezige pers (die ik toevallig wel kende) kwam ik niet.
En op zo'n doodvallende momenten gaan mijn gedachten instinctief naar mijn schetsboekje. Maar meteen werd mijn ingeving teniet gedaan door een gewetensvraag. Ik kan toch niet een beetje aan de kant gaan staan, om een tekening te maken van de aanwezige menigte? Is dat niet asociaal? Wat zullen ze niet denken? Het lijkt wel of ik me afsluit, en met niemand wil praten...

En heus waar... ik stond nog geen twee minuten te krabbelen of er kwam al iemand over mijn schouder kijken, om te zien wat ik aan het doen was. De man zijn nieuwsgierigheid was gauw bevredigd, en hij verdween weer met een verontschuldigende glimlach, en zonder een woord te zeggen. Hoofden draaiden zich in mijn richting, en er werd gesmoesd...
Weer enkele tellen later stond plots een andere wildvreemde onbeschaamd over de rand van mijn boekje te spieden. Of ik iets aan het opschrijven was, wou hij weten. Nee, iets aan het optekenen, reageerde ik. En van het ene woordspelletje kwam het andere, ...en ik heb zelden zo'n geanimeerde avond gehad.
Je vraagt dus blijkbaar om te "socializen" als je jezelf buiten de maatschappij plaatst... De omgekeerde wereld.

Draagbare computers - II

De brutalen hebben de halve wereld, wordt wel eens gezegd. Dat betekent dat de niet-brutalen de andere helft hebben, uiteraard.
En wat die brutalen ook hebben, is het lef om een week na de inbraak op mijn werk, weer in te breken!
De politie had er nog voor gewaarschuwd: in driekwart van de gevallen komen dieven na een grote inbraak binnen de twee weken terug. En dat klopte. De deur was vorig weekend (dus precies een week na de feiten) weer geforceerd. Er zat net een nieuwe voordeur in. Van zaterdagmiddag. Werd er zaterdagnacht weer ingebroken!
Maar ze mochten deze keer onverrichterzake terug naar waar ze vandaan kwamen. De nieuwe computers waren in veiligheid gebracht. Zo lang het bedrijf geen drastische (en dure) veiligheidsmaatregelen heeft getroffen, halen wij zelf onze computers weg.
En dat blijkt niet eens zo'n slecht idee te zijn, blijkbaar.