Hondenbaan

De buurvrouw belde aan. En toen de voordeur openging, zei ze met een vragende blik en een fijn stemmetje: 'Jullie weten toch...' En hier kreeg ze een frons in haar voorhoofd. '...dat de deur van het kippenhok openstaat?'

Nu... er is een goede verstandhouding en dito omheining tussen ons en de buren. Af en toe moet ik helaas even doen alsof ik niks gehoord heb, als hun jachthond mij wakker blaft in de weekends. En het beest heeft ook al ontdekt hoe hij met een beetje graven en wrikken onder de omheining door kan. Dat is dan weer slecht nieuws voor de wilde duiven in onze tuin. En ook onze kippen zijn dagen van de leg als dat beest om hun ren heen rent.
Maar deze keer waren wij het die door de tuin crossten, en probeerden de kippen bij elkaar te scharrelen. Het was een gefladder en gekakel (Van de kippen. Niet van ons, he). Bijna vlogen ze over het gaas dat hen scheidt van die hond.
Dat zou helemaal mooi zijn, ...dat die retriever lui in het gras ligt, en dat de kippen gewoon zijn kant op vliegen...

Waarom doet mij dat denken aan de managermentaliteit van tegenwoordig?
Grote mond, af en toe je tanden laten zien, zwakkere figuren aanvallen, en zelf geen poot verzetten, en wachten tot de voordelen jouw kant op komen.
En dan daarvoor ook nog geprezen worden zeker?