Zoiets verzin je niet

Vorige zomer kocht ik "Ik ben Charlotte Simmons" van Tom Wolfe. Ik had zijn "Vreugdevuur der ijdelheden" gelezen en was erg onder de indruk van zijn filering van de New Yorkse samenleving. Zijn journalistieke analyse van de corruptie bij de overheid, de hypocrisie van de zelfverklaarde anti-racisten en de ledigheid van de beau monde resulteerde in een magische en overweldigende roman.
"Charlotte Simmons" sloeg echter een hele andere toon aan. De turf van 669 pagina's portretteerde het leven van een meisje uit een dorp uit North Carolina, dat niet weet hoe ze zich moet gedragen aan de elitaire Dupont Úniversity. Ze wordt ongewild meegezogen in een wervelende soap vol sport, sex en drank...
Het was een vaardig boek maar haalde niet het niveau van "Vreugdevuur". Te veel gebaseerd op sensatie, te ver-gezocht, te karikaturaal, te extreem, te gewelddadig...

Tot ik deze week las dat de werkelijkheid soms nog extremer kan zijn. Het boek van Wolfe had het niet over een massamoord met 32 slachtoffers, of over stoerbedoelde videoboodschappen die naar de nationale pers gestuurd worden, of over aanwakkerende rassenhaat tegenover de familieleden van de dader.

Zoiets verzin je niet. Niemand zou je nog geloven...