Dwars en fluiten

Een trapezium is voor mij altijd een wiskundige figuur geweest, tot ik een klassiek concert bijwoonde waar op twee trapezia werd gespeeld. Het is een clavecimbelachtig instrument dat echter niet met toetsen werkt maar waarbij de snaren rechtstreeks bespeeld worden met een soort lepels. Het geheel klinkt erg Balkanesk en er is weinig muziek voor geschreven. Een van de weinigen die dat deed, was Bela Bartok...

De beide heren trapeziumisten (om maar eens een neologisme te gebruiken) werden begeleid door de vermaarde dwarsfluitiste Marieke Schneemann. Na een kwartier stopte Schneemann echter met spelen en ging in een belendend kamertje muziekmaken. De toeschouwers zaten elkaar verbijsterd aan te kijken. Kapsones? Ziek geworden? Bang van het publiek?

En wie garandeert mij dat mevrouw daar geen CD-tje opzette. Bij haar rentree zei ze, met een air van Ik-heb-geen-idee-waarom-jullie-verbaasd-zijn, dat de akoestiek daar zo goed was, en dat ze daarom eens in die andere ruimte wou spelen...

Wat zou de diva er van denken als ik haar CD niet zou kopen, maar 'm ook ergens anders zou vandaan halen? Door hem bijvoorbeeld stiekem te downloaden...

Als ik een ticket koop, wil ik ook dat daar wat voor gepresteerd wordt. Anders kun je fluiten naar je geld...