Op de spits gedreven

Vorige week was ik aanwezig op een lezing van
Arthur Japin waar hij een boom opzette over zijn nieuwe succesroman "Vaslav", een literair en geromantiseerd boek over de sterdanser Vaslav Nijinsky. Na zijn zeer vaardige en vlotte driekwartier-voor-de-pauze was er de mogelijkheid om vragen te stellen. Toen een man begon over de slechte kritieken van Japin's boeken reageerde meneer-de-sterauteur een beetje verveeld. Hij stelde dat de meeste recensenten mannen zijn, en dat het vooral vrouwen zijn die massaal zijn boeken kopen...
"En," kopte Japin binnen. "het zijn altijd de mannen die willen weten hoeveel procent er van mijn boeken waar is." Mannen zouden dus te nuchter zijn? En alleen vrouwen zouden zijn romans op waarde kunnen scatten?
'n Beetje flauwe reactie.
Mag je je als mannelijke recensent niet meer verwonderen over het inlevingsvermogen van een biografisch auteur? Hoe weet Japin wat de drie hoofdfiguren uit het leven van Nijinsky denken? Een geromantiseerde roman is toch per defenitie geromantiseerd? En romantiseren is een ander woord voor verheerlijken.
Wie interpreteert hier dan? En wie vertekent de werkelijkheid?