Burger

Het is moeilijk om een meelijwekkend glimlachje te onderdrukken als ik veertigers over de dansvloer van de lokale feestzaal zie scheuren, terwijl ze "Paradise by the dashboard light " meebrullen, en net zoals Meatloaf misschien stiekem hopen dat ze hun eigen Carla DeVito kunnen inruilen voor een Ellen Foley. Maar ook bij de dames loopt een aantal karakters rond die een overjarige versie van Pat Benatar zijn en naar hun bebierbuikte wederhelft "Love is a battlefield" bleiren maar heel erg moeten uitkijken dat ze hun enkels niet breken op die veel te hoge (en te jonge) stilletto's.
Ik kan maar met moeite mijn lach inhouden als ik twee dames samen op Rieu zie walsen, die het niet eens kunnen worden over wie er moet leiden. Het spektakel krijgt dan iets van een Volendamse klompendans.
Ook onweerstaanbaar grappig is het soort mannenvolk dat die paar korte haren die ze nog hebben duchtig in de gel zetten om te verdoezelen dat hun haargrens iedere dag weer anders ligt. Ze schamen zich ook niet om de dansvloer in te palmen en  te doen alsof ze Jan Smit zijn. Spontaan breekt dan een polonaise los..

Ik wil best aannemen dat dit Nederlandse cultuur is, maar niemand kan van mij verwachten dat ik mij zo ver inburger.

De vaart der volkeren

Ik hou niet zo van tradities. Traditie is een collectief excuus om nieuwe inzichten nooit een kans te geven.
Maar van sommige dingen moet je afblijven. Zoals van goeie herinneringen.
Groot was mijn verbazing toen ik onlangs naast de Python in de Efteling stond. Links was 'De Vliegende Hollander' verrezen, een attractie waarbij sloepen met een rotvaart een parcour afleggen om te eindigen in het water. En rechts stond plots de spiksplinternieuwe 'Joris en de Draak'. Zelden heb ik gezien hoe mensen met zo'n ongelooflijke kracht in hun stoeltje werden gedrukt. Bij mijn weten is er geen pretparkattractie die harder gaat (...hoewel. De rock'n'rollercoaster in Disneyland misschien?).
En wat er nog sneller vandoorging was mijn herinnering aan de Efteling zelf.
Maar al bij al is dat misschien niet eens zo verkeerd. Want het park moet het na al die jaren nog steeds voor een groot stuk hebben van nostalgie.
Al net zo'n stoffig woord als traditie...