Uit de voeten

De eerste tekening is een niks-aan-de-hand-schets van jaren geleden. Rustig in de tuin met een boek (een schetsboek in mijn geval) en een voordehandliggend object bij de hand.

De tweede tekening is deze week gemaakt. De stijl is opvallend anders, maar de voet ook. En er hoort een iets ingewikkelder verhaal bij. Anderhalve maand geleden had ik plots een wondje op mijn scheenbeen. Een insectenbeet, vermoedde de huisarts. Maar mijn onderbeen en mijn enkel begonnen plots op te zwellen. Een vochtophoping, stelde die zelfde arts me gerust. En dat gaat vanzelf weer weg, wist hij.

Niet dus. Inzwachtelen, adviseert de dokter nu... En bloed laten prikken, improviseerde hij nog... Hij heeft zich er handig vanaf gemaakt, maar ik kan hier niet mee uit de voeten.

Het heeft veel weg van een getuigenis van een betrapte geletruidrager. Het verhaal houdt geen steek, iedereen vermoedt vanalles, en niemand weet de ware toedracht van het voorval.
En ik mocht na afloop ook onverrichterzake naar huis. Met lege handen...

Kamer op niveau

Een hotelletje midden in het centrum van de oude stad heeft wel iets. Vooral een apart uitzicht.
Het was weliswaar een behoorlijke klim, drie hoog in een oud maar netjes verbouwd pand... Maar toch had onze citytrip naar Lille een erg hoog Mary Poppins-gehalte. Je staat er namelijk van versteld wat er allemaal in en uit een reistas kan, en je hebt een prachtig zicht op de daken en de schoorstenen van de historische gebouwen.
Nee, we hebben geen levende carrouselpaarden en tapdansende pinguïns gezien...

Verhitte discussie

Wie doe je daar nou eigenlijk een plezier mee, ...met mensen bang maken?
Dat de Amerikaanse overheid de angst voor terrorisme opklopt om het patriotisme aan te zwengelen, dat kan ik nog plaatsen (maar niet goedkeuren)...
In de Seventies maakten ze de wereld bang met een nucleaire dreiging. "Ban de bom", nota bene ná Horishima. Een decennium later mocht de Amazone niet gekapt worden, want we zouden geen zuurstof meer hebben. En tien jaar daarna beheerste het gat in de ozonlaag plots de wereldpers. Terwijl er geen gat was. Het was in werkelijkheid een verhaal over densiteit van een luchtlaag... Waar zat dat gat dan?
En nu gaat het plots over de opwarming van de aarde. 't Is een paar dagen na elkaar warm, en spontaan vergeten we dat dat in de jaren 70 (en 80) (en 90) ook gebeurde...

Uiteraard moeten we onze volle aandacht richten op het milieu, maar wat is er geworden van al die kerndreigingen, omgehakte bomen en verminderde ozonconcentraties. Staat hier (deze keer wel "echt"!) alles onder water binnen tien jaar? Of moeten we dat ook niet geloven?
Er zijn al gore insinuaties en bedrieglijke stemmingmakerij genoeg...

Weg van

Het is al weer jaren geleden dat ik er nog geweest ben , maar ik hou er nog steeds mooie herinneringen aan over. Het landschap is er adembenemend, maar je hart slaat toch een slag over als er vlak bij je verblijfplaats een bomaanslag gepleegd wordt. En hele baaien die zwartgeblakerd zijn door bosbranden, vergeet je ook niet gauw...
Toch is dit koele riviertje, ergens verscholen diep in de bergen van Corsica, één van de meest rustgevende plekjes die ik ooit zag. Je gedachten zijn dan even heel ver weg. Weg van het doordeweekse gejaag. Weg van alle verplichtingen. Weg van al dat stressen en werken.

Ironisch toch, dat dit plekje "Travo" heet...