Drankje

Wachten, is zo ongeveer het leitmotiv van deze blog, en mijn schetsboekje. Als ik ergens sta, en ik heb even tijd, dan begint het gekrabbel.
Soms zijn de omstandigheden gunstig en heb je veel tijd. Dan zit je lekker warm, heb je zelfs een drankje bij de hand (zoals in dit café) en heb je wat meer tijd om het schetsje uit te werken.
Alleen: het blijft "wachten". Ook al lijkt de tijd wat sneller te gaan...

Bruin. Kan ook.

Dan zit je daar (in dit geval in een klaslokaal) te wachten. En het blijft maar duren.
Of ze mij nou vergeten waren, of mij daar bewust lang lieten wachten, wil ik in het midden laten, maar als in een reflex gaat mijn hand dan naar mijn schetsboekje.
Oeps, geen stift. Dan maar een stift gepakt die daar zomaar op een tafel lag. Toevallig was het een bruine kleur...

Blauw

Er zijn dagen dat ik mijn schetsboekje en zwart stiftje niet op zak heb, maar meestal hoef ik maar in een jaszak-of-zo te grijpen en ik vind iets om te tekenen.
Toch gebeurt het, dat het tegen zit. Dan heb ik wel een stiftje bij maar heeft-ie besloten om er de brui aan te geven.
Dus? Dan gaan we toch gewoon door met een oude pen die ik ergens onder uit een zak opduikel...

Iets van niks

Er zijn zo van die dagen dat je niks gedaan krijgt. Dan is het binnen net niet warm genoeg om de verwarming uit te laten, en buiten erg lekker om er op uit te trekken. Maar dan is er in huis nog vanalles te doen...
"Terwijl de zon zo mooi binnenvalt. En morgen regent het misschien", zegt een stemmetje in mijn hoofd.
En als puntje bij paaltje komt, zit ik voor het raam domweg te tekenen. En het is dan nog een tekening van niks, ook.
Alsof ik niks beter te doen heb...
*zucht*
Lamlendige dag...

Schaapachtig

Af en toe moet ik me zelf dwingen om te gaan zitten, en iets aan die aquarel-cursus te doen. En heus niet alleen tijdens de lessen. Gewoon even doorzetten...
De ene keer lukt 't, de andere keer wat minder.
Soms schiet je een bok, of zit je een hele les schaapachtig te kijken. Maar soms komt er onverwachts iets moois op papier, ook al is het dan een beetje op automatische piloot (bij gebrek aan motivatie).
En dat betekent, dat ik het nog altijd in mijn vingers heb.
En nu ook in de computer.

Nieuwjaarsconcert, en veel tijd

Vloerkleedjes op tafel. Kopje koffie op dat kleedje. Blik op oneindig.
Daar zit je dan, op een Nieuwjaarsconcert. Alleen omdat iemand die je kent meespeelt in een muziekkapel. "Of ik ook kom kijken?"
Ach ja, het is muziek. Maar laten we wel wezen: het is niet mijn muziek!
En dan gaat mijn hand in mijn zak: naar een schetsboekje en een stiftje...
En, zei de cultuurbarbaar, het voordeel van een lang concert, is dat je veel tijd hebt om te tekenen.
Of is dat te cynisch?

De obligate koffietafel

Ik weet nog goed dat, toen ik kind was, het hele gezin op 1 januari bij oma langs moest. Dan zaten de volwassenen van 's middags tot 's avonds aan tafel. Het middageten liep over in koffietafel, en in avondmaal. En dan werd alles aan mekaar geklonken met aperitieven, pousse-café's, wijnen, digestieven...
Op luide toon werd dan het hele voorbije jaar doorgenomen, of enkel de voorbije nacht. En je kreeg van alles gewenst voor het nieuwe jaar.
En de kinderen moesten zo stil mogelijk zijn. Met het geluid uit naar het schansspringen kijken, of zo. Of naar een kinderprogramma dat voortdurend werd onderbroken door een terloops geroepen "Kan het wat stiller?"