Ik heb een tuintje in mijn hart

Door familiale omstandigheden heb ik deze zomer veel te vaak in de tuin van mijn schoonouders gezeten. Het is daar (linkse tekening) zonder meer heel fijn zitten onder de notenboom, maar de omstandigheden waren triest.

Eigenlijk had ik veel langer in de tuin van mijn ouders moeten zitten. Of in die van mijn zuster (rechtse tekening). Maar die wonen hier dan weer zo ver vandaan.

Maar eigenlijk kan ik net zo goed die redenering omdraaien.
Misschien woon ik wel... euh.

De tuin van Eten

Zijn tuin was zijn trots. Hij had zo veel groenten en fruit dat hij niet alles zelf kon opeten. Hij maakte alles in. Wij konden gemakkelijk met vier gezinnen eten van zijn appelmoes, pruimenjam, sperziebonen, rodekool, keeltjes of walnoten.

Als we op bezoek waren geweest, en wilden wegrijden, vroeg hij altijd of we niks wilden meenemen. Dan reageerden wij altijd met een matig "Mwa, jaaa...". Niet dat we niks wilden, maar onze kelder stond al vol met bokalen vol appelmoes en jam. En de diepvries puilde uit van de bonen. Als we dan thuis kwamen en de kofferbak openmaakten merkten we dat opa altijd een kartonnen doosjes met bokaaltjes en zakjes met producten van eigen bodem in de koffer had gesmokkeld.
En nu is opa er niet meer.

Nu betrap ik me zelf er op dat ik toch stiekem iedere keer weer hoop dat er zo'n doosje in onze kofferbak zal staan...