Aachen

Die trein dendert door. Ruim een uur. Twee uur. Drie uur. Beetje lezen, beetje muziek luisteren (met koptelefoontje).
En even voorbij Welkenraedt mindert hij vaart.
Het is donker. Geen mens te zien. Plots stopt de trein. Niemand stapt af, of op. De trein zet zich weer in beweging. Achteruit! En nog steeds niemand te zien. Geen ticketcontrole, geen pascontrole.
Niks te zien.
En dan daarvan een schetsje maken. Bizar...

Station II

Het kan ook zijn dat het meevalt.
Dan heb ik nauwelijks het dopje van mijn stiftje gehaald en staan de eerste streepjes op papier en loopt de trein al binnen. Dan heb je eigenlijk niet de tijd om het schetsje uit te werken.
Sober kan ook.

Station

Daar zit ik dan.
Op een station tegen valavond. In dit geval was het Gent-Sint-Pieters. Het wordt stilletjesaan donker. Het duister valt aarzelend in want het is zomer. Het station is vrijwel verlaten.
De trein komt niet, en ik zit te wachten. En te wachten. En te wachten.
En dan komt het schetsboekje boven. Niet zozeer om iets artistieks neer te zetten maar veeleer om de verveling te verdrijven. Een paar minuutjes maar...

Een boekje open...

Al jaren loop ik rond met een schetsboekje op zak. Als ik er aan denk, en als ik ergens lang moet wachten, of als ik me gewoon verveel, dan haal ik mijn boekje en mijn zwarte stiftje boven, en begin ik te krabbelen...
En jij mag voortaan over mijn schouder meekijken.
Ik word bij het schetsen wel eens vaker aangegaapt...
Als ik dan van mijn schetsboekje opkijk, zie ik vaak mensen heel snel wegkijken. Alsof ze betrapt worden. Terwijl zij mij ergens op betrapten. ..
Kijk rustig. Het stoort me niet.