Iets op til

Een maand geleden lag er een kaal kuikentje te spartelen in onze voortuin... Uit een grote conifeer gekukeld.
We hebben ons dan maar over het beestje ontfermd. Dat betekende voeren met een granenpapje. Het beestje groeide als kool, en kon na een dag of tien al zelf zaadjes oppikken. De veren en slagpennen groeiden snel, en een paar dagen geleden vloog de duif op eigen initiatief weg. Maar het beest is natuurlijk tam en scharrelt nu dus voortdurend rond in de tuin, en af en toe moet je er op letten dat je je achterdeur dichtlaat of hij zit binnen...
Maar okee, we zijn (in principe) van die duif af.
Tot we deze week beslisten om die conifeer te kappen. De boom ging om, en puur uit nieuwsgierigheid wou ik wel eens zien waar dat nest dan zat, waar hij was uitgevallen. In dat nest zaten nu twee duivenjongen. Ook van die kleintjes. Kaal. Hulpeloos. Zonder nest. Zonder moeder...
Jawel hoor, het verhaal begint gewoon van voorafaan, maar nu met twee van die beestjes...
Ik denk dat ik nu alle ramen en deuren maar beter kan dicht houden als ik van mijn woonkamer geen duiventil wil maken.