Voor dood

Om mensen te tekenen heb je tijd en geduld nodig. In het bestek van een schetsboekje wordt dat dus een moeilijke zaak. Bovendien hou ik niet van portrettekenen. Ik kan het niet, en wil het niet (of omgekeerd).

Met temperaturen als deze, gaan mensen voor dood aan een strand of een zwembad liggen. Urenlang bewegingsloos...
En dan wil ik wel eens mijn boekje te voorschijn halen. (Ik vertel je niet waar ik het dan opgeborgen had.) Stiekem ontstaat er uiteindelijk toch een tekening van een zonneklopper.
Ik heb geen idee of Hans in dit geval door had dat ik 'm zat te tekenen. Want ik zag niet of zijn ogen de hele tijd op zijn tijdschrift waren gericht, of op mij... met die donkere zonnebril.