De dunne Van Dale

Noem het ironie... noem het voor mijn part 'ver gezocht', maar ik moet onwillekeurig lachen als ik uitgerekend in een boekhandel in Sluis het Witte Boekje zie liggen...
De discussie over correcte spelling zal wel nooit stilvallen, maar waar halen een stel arrogante Nederlandstaligen het lef vandaan om zich boven een taalnorm te stellen? De nieuwe versie van het Groene Boekje is blijkbaar niet naar hun zin, dus komen zelf met een 'wit' alternatief.
En dan moet je beseffen dat het al hilarisch is, dat er in zo'n klein taalgebied als het onze al twee standaard woordenboeken zijn: dat Groene Boekje dus, en de Dikke Van Dale. Zou één standaard woordenboek niet handiger zijn? En dan laat ik even in het midden of dat een vierdelige of een enkele pil moet zijn. Maar blijkbaar is die pil moeilijk te slikken voor een stel taalgeleerden...
En bedenk dan, dat het oorspronkelijk plan inhield, dat er na de onafhankelijkheid van België (in 1849) een woordenlijst moest komen met alle Nederlandse woorden zodat onze taal niet zou verloren gaan. Dat zou resulteren in 43 volumes, en zou pas klaar zijn 2001!
De Sluisenaar Johan Hendrik van Dale maakte echter in de tussentijd een praktischer woordenboek: hij nam een oude dictionaire, voegde wat woorden toe en veranderde de spelling. Klaar. In 1874 verscheen de eerste 'Van Dale'.
Waarom moeten wij, Nederlandstaligen, het toch altijd zo moeilijk maken, met ons gesteggel over hoe iets correct gespeld word...?