Verdwijnen

In een weblogbijdrage ergens in mei probeerde ik een grappige parallel te trekken tussen de snelgroeiende pompoenplantjes op onze vensterbank en de vleesetende plant uit de film "Little shop of horrors". Ik sloot het stukje af met de bedenking dat ik niet wou dat er een buurman zou verdwijnen...

Je gelooft het niet, maar onze rechterbuurman verdwijnt dus. Hij kwam het vorige week zelf vertellen.
Voor alle duidelijkheid: hij gaat verhuizen.
Het is niks persoonlijks. Wij hebben er niks mee te maken.
En de pompoenen ook niet.

Krabbel

Als je een aantal schetsboekjes hebt, blader je wel eens terug. en dan komen een hoop herinneringen weer boven. Want eigenlijk is zo'n schetsboekje een soort dagboekje, een agenda en tegelijk een foto-album. Maar het gaat mij uiteraard vooral om het plezier van het tekenen.

Bij het bladeren valt mij ook op dat een aantal tekeningen best goed is, maar ook dat er geregeld zijn die op een nogal gekrabbelde nerveuze manier tot stand zijn gekomen. En dat heeft niet zozeer te maken met een gebrek aan tijd, maar meer met de op dat moment heersende gemoedstoestand. Net zoals je handschrift op hanenpoten van een dokter gaat lijken, als je ziek bent, zo gaan ook mijn lijnen plots kribbelig en harkerig worden als ik mij niet goed voel.

Deze schets werd gemaakt op een avond dat ik er helemaal doorheen zat: moe, koppijn, opgefokt ...maar blijkbaar nog net niet uitgeput genoeg om niet te tekenen.