31 juli, 2009

Niets

Het is meer iets voor oude horrorverhalen of spannende kinderboeken... oude zolders die bewoond zijn door oude vrouwtjes of hun geesten, maar het volgende verhaal is toch wel erg bizar.
Ik hoorde het verhaal van iemand die bij haar volle verstand is. Ze zat op een avond met haar man tv te kijken toen ze plots zachte pianomuziek hoorden. Ze zetten de tv stiller en probeerden te achterhalen waar de easylistening-pianomuziek vandaan kwam...
Blijkbaar vanachter de muur van de buren.
Bij de buren speelt overigens niemand piano.

Los daarvan, een tweede verhaal: Een moeder zit met haar zoon van twaalf te eten als ze plots zachte pianomuziek horen. Ze vinden het intrigerend en gaan op het geluid af. Het blijkt uit de voorkamer te komen. Terwijl zij de enige twee aanwezigen in huis zijn...

Op een dag komt het voorval onvermijdelijk (op een lacherige manier) ter sprake omdat de tv-kijkende vrouw en de vrouw-met-zoon buren zijn. Ze wonen op nummer 21 en 23, en blijken dezelfde muziek gehoord te hebben.

En nu komt de crux: op nummer 23 woonde vroeger een goede pianiste die haar eigen easylistening-muziek schreef, maar al jaren dood is.
En zal ik er nog een schepje bovenop doen? Een groot aantal van de huizen in die straat zijn op een eeuwenoud kerkhof gebouwd...

Ik ken beide buurvrouwen al jaren, en vind ze intelligent en down-to-earth, maar dit voorval kan ik niet verklaren.
Zij trouwens ook niet.

20 juli, 2009

Disneyficatie

Er wordt mij wel eens gevraagd of ik een Disney-fan ben.
Dat ben ik niet -daarvoor is het gedachtengoed en de bedrijfspolitiek van het Disney-concern te dubieus- maar ik weet er wel veel van af. Bovendien vind ik dat het grootste entertainmentbedrijf ter wereld een te grote invloed heeft op onze samenleving. 

Een poosje geleden liep ik door een dierentuin en hoorde een kind krijsen: "Kijk mama, Pumba!"
"He ja," vulde de moeder tot mijn verbazing aan, "...en daar: Timon!" Het ging gewoon over een wrattenzwijn en een stokstaartje.
Nog zo iets: iedereen die tot zijn zestiende naar school is geweest, weet dat hij niet "Bambi" moet schreeuwen als hij een kudde damherten ziet. Maar ik ben pas echt verbijsterd als ik iemand (die bij zijn volle verstand zou moeten zijn), een sloom sloffend roofdier met lange manen "Mufasa hoor noemen.

Zijn we nu met zijn allen aan het verkleuteren of is de maatschappij gewoon dommer aan het worden? Of is dit een soort humor die mij ontgaat? Ik zal het pas (willen) begrijpen als ik diezelfde mensen onderscheid zie maken tussen Koning Louie, Rafiki, Abu en Tuk.

12 juli, 2009

Achtergrond

Op 500 meter van deze tuin ligt het bejaardenhuis, en die middag zou de plaatselijke muziekkapel een concert houden in de prachtige tuin van dat bejaardenhuis. Dat beloofde een behoorlijk burengerucht te geven maar, stelde ik mezelf gerust, het duurt maar een uur...
Om vijf voor drie hoorde ik al het eerste geknor en gepiep van muzikanten die hun instrumenten moesten stemmen of warmblazen. En enkele minuten later zette de kapel in met filmmuziek. Ennio Morricone, John Williams, Rodgers & Hammerstein... het kwam allemaal voorbij. En het ene nog idyllischer dan het andere.

Ik heb zelden zo'n sfeervolle soundtrack voor een lome middag in de achtertuin meegemaakt. Het leek wel een scene uit een romantische Franse plattelandsfilm of een fragment uit een trage Zweedse art house-movie.
Alleen het overdonderende applaus verklapte dat het een live-voorstelling was...

01 juli, 2009

Vlekkeloos antwoord

Het was snikheet en we liepen wat rond in de pittoreske Rotterdamse wijk Delfshaven. Plots verzeilden we in het verkeersvrije Piet Heyn-straatje. Vlak bij de hoek stond een klein meisje te hannesen met een veel te grote hondenleiband met aan het andere uiteinde een Dalmatier-pup. Aan de overkant van het steegje stond een vrouw van de zon te genieten tegen een smeedijzeren tuinhek.
Toen ik ongeveer op haar hoogte was, liet ze haar adoratie voor het hondje blijken, en vroeg -enkel om vriendelijk over te komen- hoe het hondje heette. Op dat moment kruiste haar blik die van mij, en antwoordde het meisje quasi vermanend: "Vlekkie". En uitgenodigd door de blik van de vrouw, vulde ik aan met "Hoe anders?".
De vrouw kaatste achteloos een samenzweerderige en dommig-gespeelde reactie terug. "Ja. Hoe anders. Hoe kan ik ook zo'n domme vraag stellen?"
Meteen scheen de zon dubbel zo hard. Wat is het toch dat mensen er toe aanzet om ongegeneerde opmerkingen te maken alsof ze elkaar al een hele tijd kennen.

Dit voorval duurde nog geen drie seconden...