Met uitzicht

Nu het beetje bij beetje zomer wordt, is het normaal dat ik vaker op een terrasje zit. De voorbije weken had ik het al vaker over terrasjes met hun soms zeer specifieke uitzicht...
Dit blog begint zo langzaamaan op een vergelijkende consumentenblog te lijken.
Maar wees gerust, ik heb niet de ambitie om hier de leukste terrassen op een rijtje te zetten. Dat heeft De Telegraaf al gedaan voor Nederland, en De Standaard voor Belgie.

Het schetsje hierbij geeft echter wel een beeld van een terrasje met een van de meest bizarre uitzichten: een kerncentrale en twee koeltorens.

In bedekte termen

Van mij mag iedereen zich uiteraard kleden zoals hij (of zij) wil, maar het uitzicht dat ik heb, als ik op een terrasje zit te tekenen, is soms stuitend. (Het schetsje hierbij is gemaakt in een godverlaten gat waar werkelijk niemand langs kwam.)

Hoe veel iemand zich wil bloot geven op een zonnige dag, moet iedereen voor zichzelf weten, maar wie doe je een plezier met veel te krappe haltertopjes rond een veel te breed lijf?
Hoe motiveer je een veel te laag gedragen trainingsbroek, waardoor een bouwvakkersdecollete zichtbaar wordt. En wat is het idee achter een drie maten te ruim t-shirt waarop reclame wordt gemaakt voor een lokale wielerwedstrijd? (Waren de normale maatjes op?)
Ook beschamend zijn die dames die hoedanook een mouwloos shirt willen dragen, met een diepe insnede, en zo een inkijk geven op plekken waar eigenlijk niks zit.
Wat bezielt mannen om in een vrij drukke winkelstraat rond te banjeren met een veel te flodderige bermudazwembroek? (De afrit naar het strand gemist?)

Het geld dat werd uitgegeven aan al die vreselijk foute kledingstukken, was misschien beter besteed aan een spiegel...

Fifty-fifty

Ze waren vijftig jaar getrouwd en zaten te glimmen op de eerste rij in de kerk. De feestvreugde moest nog worden verhoogd toen het bejaardenkoor -waar hij ook lid van is- begon te zingen. Maar gaandeweg werd echter op een pijnlijke manier duidelijk dat de organiste, de dirigent en de koorleden nooit hadden geleerd om samen iets te doen. Het leek alsof ze allemaal verschillende partituren hadden.

Een ander muzikaal intermezzo werd gebracht door iemand die anders een blue-eyed-soul-stem heeft maar voor de gelegenheid een religieus lied kwam zingen met haar kopstem.

De kerk werd stil, het haar op mijn armen ging overeind staan en het koor kreeg een wazige blik die leek te zeggen "Wat staan wij hier nog te doen?". Het hele bejaardenkoor werd (ook tot mijn verbazing) naar huis gezongen in nog geen twee minuten tijd. De rest van de dag en de avond werd de zangeres gecomplimenteerd door mensen die de kerkdienst hadden bijgewoond...

Je zal er maar mee getrouwd zijn.