Moeilijke leeftijd

Soms komen dingen op je pad, en dan moet je die kansen gewoon grijpen.
Ooit heeft men mij gevraagd of ik workshops Dramatische Vorming kon geven, en zonder nadenken heb ik ja geantwoord.
Een tijdje geleden werd mij gevraagd of ik workshops in mijn vakgebied kon geven, en ook hier heb ik met mijn grote mond meteen mee ingestemd. Wat ik niet wist, was de leeftijd van de leerlingen...

Een vriend van mij, die docent geschiedenis is, weigert pertinent les te geven aan kinderen in het lager middelbaar (de onderbouw). Zijn leerlingen zijn allemaal 15-16 jaar oud, of ouder.
Ik kreeg deze week echter alle leeftijden over de vloer.
En het klopt dus: de jongsten (uit het eerste jaar / de brugklas) zijn het drukst en het moeilijkst om te handhaven. Met de iets ouderen (wat over het algemeen als de moeilijkste leeftijd wordt gezien) schiet ik het best op.
Ik heb geen flauw idee waarom dat zo is. Maar wie het weet mag het zeggen...

Snel weg

Het was al een heel eind in de middag en we hadden die dag alleen nog maar een ontbijtje gehad toen ik de auto parkeerde bij een McDonalds langs de snelweg. Ik was onderweg met mijn zoon, en zijn keuze stond al vast voor hij uit de auto was gestapt: een CBO (Chicken / Bacon / Onion)-menu. "Een grote", voegde hij er ten overvloede aan toe. Ik nam een Big Tasty Bacon-menu. Ook een grote.
We gingen buiten in het zonnetje zitten en zaten te genieten van onze fast food, het geronk van de auto's op de snelweg en een kinderfeestje dat aan de gang was.
En plots maakte mijn zoon de opmerking "Ik zou er zo nog wel een op kunnen"... Wat eigenlijk als een grapje bedoeld was, werd plots werkelijkheid toen ik zag dat hij het meende.En of ik misschien ook nog... probeerde hij, met een schalkse maar vastberaden blik.

Het kon me verder ook geen hol schelen wat die andere mensen dachten. Wij zaten opeens met twee dienbladen met daarop vier menu's voor ons. Ja, kom nou. We hadden gewoon honger.
Maar ik weet niet of ik dit nog een tweede keer doe...

Het Zweeds uws aanschijns

"De nieuwe karretjes komen volgende week binnen, meneer."
En ik kwam helemaal niet voor de karretjes. Ik kwam voor een boekenkast en een bureau.
Bij Ikea wordt alles dan wel in handige platte dozen verpakt, maar bij dat bureau waren dat drie dozen van samen bijna 100 kilogram. En de boekenkast bestond uit liefst negen dozen van samen 100 kilogram.
Ik had dus rond de 200 kilogram op mijn karretje liggen.
En het karretjes had kapotte banden. Stroeve wieltjes dus.
Je kunt in zo'n situatie natuurlijk een andere karretje nemen maar ze hadden -echt waar- allemaal kapotte banden.
"Ja, meneer, dat weten wij. Maar de nieuwe karretjes kome-..."
"Laat maar," dacht ik hevig hijgend en zwetend.
"U kunt ook alles thuis laten bezorgen." zei de caissiere die mij had zien zwoegen. "De bezorgbalie is aan de andere kant van de winkel."
Zelfs de Ikea-humor is plat.

Wat speelt er achter de schermen?

De hectiek achter de schermen van een toneelvoorstelling... daar zouden ze eens een real life soap moeten van maken.

Gisteren was onze laatste voorstelling van het seizoen en het was weer een nerveus gedoe in de kleedkamers en in de coulissen. Zowel routiniers als beginnelingen willen dan vooral koffie, koffie, koffie. En dan moeten ze opeens allemaal plassen, plassen, plassen.

De ene vindt zijn kleren niet terug, de andere vindt dat de grimeuse overdrijft. Weer een ander ijsbeert terwijl zijn tegenspeler ijzingwekkend cool blijft. Overgevoelige zieltjes zitten voor twee keer niks op de kast, terwijl gezworen kameraden plots niet meer samen door een deur kunnen.

Gelukkig worden die kast en die deur na de voorstelling weer afgebroken. Letterlijk en figuurlijk.