Chauffeur

Ze speelde de openings-scene in mijn musical, zong de backing in vier liedjes, danste in evenveel scenes en verzorgde de choreografie voor het finalenummer.
Ze danst zeer verdienstelijk in een hiphop-demo-team, en werd onlangs gevraagd om de backing vocals te zingen bij een rockband.
En ze is nog maar dertien.
En ik mag haar naar al die repetities brengen. En ophalen natuurlijk. Ik lijk wel een taxibedrijf.

Maar je moet toch iets over hebben voor je dochter.
Of niet soms?

Gluren bij de buren

Gluren over de muren bij de buren. Dat zouden we vaker moeten doen...
Ik had deze week een interview met de op een na best verkochte krimi-auteur van het Nederlandstalige gebied. Hij is Vlaming en het publiek was Nederlands...
En toen ik Pieter Aspe (want over hem heb ik het) vroeg of hij vaak lezingen deed in Nederland, antwoordde hij tot mijn verbazing "Nooit. Ik word nooit gevraagd.".
Maar in Vlaanderen toch wel?
"Ja, maar ik doe al zes jaar geen lezingen meer" bekende hij.
Op de Antwerpse boekenbeurs zie ik hem nochtans ieder jaar op zijn vaste plekje zitten, verscholen achter ellenlange files fans die aanschuiven voor een handtekening. Vast allemaal Vlamingen.
De opkomst van de Nederlanders en hun interesse voor het interview was miniem. Ze kennen het fenomeen Aspe niet. "Is dat die man niet van de TV?"
Zijn Nederlanders niet geinteresseerd in Vlaamse auteurs? Aspe verkoopt moeiteloos 60.000 exemplaren van elk nieuw boek en laat daarmee bijvoorbeeld gemakkelijk de Nederlandse succesauteur Tomas Ross achter zich.
Wie kan mij uitleggen waarom Baantjer wel loopt in Vlaanderen, en Aspe niet in Nederland? Het is gek hoe weinig wij van de cultuur en de levenswijze van ons buurland afweten. En omgekeerd.

Attractie

Vorige zaterdag zat ik in het historisch themapark Archeon te schetsen, en omdat ik veel tijd had, had ik mij voorgenomen om dat in kleur te doen. Daarom had ik dus mijn aquareldoos meegenomen, en een afsluitbaar potje water, papieren zakdoekjes en een watervaste pen.

Ik zat nog geen twee minuten in het zonnetje te tekenen of er kwamen mensen over mijn schouder meekijken. Het bekende verhaal...

"Ik hoop dat ik u niet uit uw concentratie haal." "Doet u dit al lang?" "Goh, ik wou dat ik zo kon tekenen." "Is dat uw beroep?" "Hebt u daar een opleiding voor gevolgd?" ...de gebruikelijke opmerkingen.

En het schetsje was niet eens zo goed. 

Waarschijnlijk voel ik mij toch zekerder in zwart/wit. Het schetsje van het historische koopmanshuisje hierbij ging me veel beter af...

Maar het was blijkbaar onvermijdelijk dat er opeens een groepje bewonderaars om mij heen stond.

"U bent gewoon een bezoeker?" vroeg een van de omstaanders. "Ja", dacht ik, maar sprak mijn bedenking niet uit, "het is niet de bedoeling dat IK als attractie gezien wordt."

Er waren op dat moment veel interessantere dingen te zien dan een toerist die in een boekje zit te krabbelen...

Open voor iedereen

Openmonumentendag is op zich een prachtig initiatief, maar het enige dat vandaag echt open stond bij ons waren de hemelsluizen.

Ik had me voorgenomen om ergens binnen te lopen en dan wat leuke dingen te tekenen...

Maar ik eindigde dus voor de kerk op een bankje.

Normaal is dat een prachtig plekje want dan zit je lekker onder een boom in de schaduw, maar vandaag was ik blij dat ik kon schuilen. Ook al zat ik op de tocht, en was het verdorie koud!

Toen het ophield met regenen, begonnen de bladeren plots na te druppelen... Op mijn schets.

Ik heb toen maar inwendig mompelend mijn zooitje bij elkaar geraapt, en ben naar huis gegaan. Dit is het resultaat van een half uurtje tekenen in de kou en de regen.

De allereerste

Het is een regenachtige avond, het begint te schemeren en ik heb nog een hoop dingen te doen, maar onwillekeurig begin ik te bladeren in mijn eerste schetsboekje.

Het kan geen toeval zijn: mijn allereerste schets in mijn allereerste schetsboekje stelt een stortbui voor. En ik weet het nog precies: we brachten een bezoek aan de 7e Documenta in Kassel, en liepen stoer door de stad, toen het begon te gieten. Er zat even niks anders op dan te gaan schuilen in ons hotel; dat was toch vlakbij.

Gelukkig was het niet méér dan een zomerbuitje. Even later stonden we ons weer te vergapen aan Joseph Beuys, Klaas Oldenburg en Nam June Paik.

Op de schets zie je (of niet) een aantal performing artists voor het Fridericianum. Wat ze daar uitspookten op die 23e juni van het jaar 1982 weet ik niet meer, maar ik heb er dus wel een tastbare herinnering van...