Nieuwe zakelijkheid

Regelmatig kom ik langs dit gebouw uit de vorige bijdrage. En vaak maak ik mij de bedenking dat die kerk wel een erg rare toren heeft, en dat ik iets dergelijks nog nooit ergens anders gezien heb.
Ik was dus verbijsterd toen ik deze week het Jachthuis
van de familie Kröller-Müller op de Hoge Veluwe zag. De bouwstijl was identiek. Uiteraard moest ik het prachtige bouwwerk even schetsen. Maar ik kon maar geen informatie over de kerk vinden.
Ondertussen ben ik er wel achter dat de zakelijke bouwstijl onder het rationalisme valt, en dat dát dan weer een reactie op de art déco is, en een uitloper van de art nouveau is.

Het jachthuis is een gesamtkunstwerk van de Nederlandse architect en stedenbouwkundige Hendrik Petrus Berlage en werd gebouwd tussen 1914 en 1920, volgens de plaquetten links en rechts van de entree. Het is op een maniakale, bijna autistische manier uitgevoerd en is volstrekt symmetrisch, op één klein kamertje na. Omdat Berlage het niet eens was met de ijzeren wil van madame Müller nam hij ontslag, en de Belgische architect Henry Van de Velde mocht de klus klaren...

En daarmee zijn we bij dit bericht over een ander pand van Van de Velde beland, en is de cirkel hier rond...

Asociaal

Ik vraag me luidop af of het asociaal is.
Nee, zegt ze . Ik weet toch hoe jij bent. En dat je af en toe moet tekenen wat je ziet.
Ze heeft gelijk. Ik teken ook als ik in gezelschap ben.

Maar geef toe... als je op een terras zit, wat doe je dan? Je kijkt elkaar toch niet echt aan, of wel? Je zit naast elkaar, met een drankje bij de hand, en bekijkt het volk dat langskomt. En je geeft commentaar op wat je ziet.
Bij mij is dat niet anders. Ik bekijk vanalles. En ondertussen praat ik.
Maar waar bij de meeste mensen de koppeling tussen ogen en mond goed ontwikkeld is, is er bij mij ook een koppeling naar mijn linkerhand...

Het is geen gezicht

Het is veel minder dan zoveel bedoeld maar leg dat maar eens uit.
Dan zit ik op een terras in de zon, lekker weggezakt op een loungebank met grote kussens. Ik ben lekker het winkelpand aan de overkant van de straat aan het schetsen en de kelner heeft me net een cappuccino gebracht. Plots verschijnt een gezin met kinderen, en met wat ik aanzie voor een bevriend koppel. De vader van het gezin gaat precies in mijn gezichtsveld zitten waardoor mijn beeld van het winkelpand een stuk minder wordt. Ik ga echter onverstoorbaar verder en onze blikken kruisen een paar keer. Maar dan blijft hij mij iets te lang in de ogen kijken, en ik doe precies hetzelfde.
De arme man begrijpt niet wat hier gaande is en denkt waarschijnlijk dat ik iets van hem wil. Ik zie aan zijn hele lichaamstaal dat hij iets wil vragen. Om hem uit zijn lijden te verlossen leg ik hem uit dat ik aan het tekenen ben, en enkel ge"interesseerd ben in wat ik achter hem zie.

Toen hij het terras verliet is hij toch nog even komen kijken naar mijn tekening, en heeft hij zich nog eens verontschuldigd omdat hij "in de weg" zat... De lieverd.

Dragline

Het gebeurt meer dan eens dat we er een dagje uit van maken als mijn vtouw research doet voor weer een nieuw boek. Een volgend boek gaat over de Watersnoodramp die in 1953 grote delen van Zuid-Nederland onder water zette. Het was dus niet meer dan aannemelijk dat we het Watersnoodmuseum zouden bezoeken. Zij voor het documentatiemateriaal, en ik om weer eens een beetje te schetsen.
En ik hoef maar mijn schetsboekje te trekken, en mensen komen kijken wat ik aan het doen ben. Zo ook dat koppel dat plots links van mij kwam staan, toen ik deze "dragline" aan het tekenen was. Zij stootte haar man aan en bewoog haar hoofd in mijn richting. Hij durfde ook niet meteen iets te zeggen maar na een behoorlijke stilte viel een complimentje. Gevolgd door een verhaal over de dragline in kwestie. En hoe zijn vader nog deelgenomen had aan de wederopbouw van Zeeland. En wat de impact van de ramp was geweest. En over de ellende toen bij de Zeeuwse gezinnen. En over de heropleving van de provincie...
Gek, dat IK dan thuis kom met de sterke verhalen, terwijl ik er niet op uit was.