On(der)wijs

Halverwege de vorige eeuw stond de statige villa nog in de duinen maar het toerisme en de urbanisering zijn zó opgekomen dat het huis nu tussen twee makelaarskantoren in staat, en dat de kusttram zowat door het voortuintje rijdt.
Dit prachtige pand uit 1922 met een interieur ontworpen door Henry van de Velde was de inspiratie voor een razend knap en ongemeen spannend kinderboek.
De uitgever vond het dus opportuun om ter plekke een persvoorstelling te geven. Daarvoor werden klassen uit de lokale scholen uitgenodigd en de kids zouden een speurtocht volgen door de gangen en de verschillende etages. Dat zou gebeuren in aanwezigheid van de auteur en de uitgever. En de schepen (wethouder) van cultuur zou daarbij uiteraard ook aanwezig zijn. Maar mevrouw "kon niet"... "Verhinderd".
Ik ging dus even op de blog van mevrouw de schepen kijken. Meteen viel mij op dat de site al bijna een jaar niet meer bijgewerkt werd (kwestie van met je tijd mee te gaan, zeker?)
Maar wat erger was: er staat op die blog niet één foutloze zin. En dat voor een schepen van cultuur en onderwijs.
Wil iemand dit mens voortaan áltijd uit de buurt van kinderen houden?

Liefde en oorlog

Hij woont al bijna tien jaar in Nederland maar komt oorspronkelijk uit het Franse Lille. Hij spreekt vlekkeloos Nederlands, heeft zich feilloos aangepast aan de vaak excessieve Nederlandse levensstijl. Hij zat zelfs gisteravond in een meer dan propvol café schouder aan schouder met een meute uitzinnige voetbalfans.
In Nederland is het EK uitgegroeid tot een tweede carnaval: mensen lopen in het oranje gekleed over straat, gaan zo winkelen... Hele straten zijn oranje bewimpeld, en sommige woonkamers lijken op schiettenten. Alle levensmiddelen die maar enigzins een oranje pigment kunnen verdragen, worden in de nationale kleur geleverd.
Zelfs op de scholen lopen kids geschminkt rond.
En niets of niemand kan de Nederlanders van de gedachte afbrengen dat ze al Europees kampioen zijn.

Maar impulsief is onze Rijselse vriend ook. "A la guerre comme å la guerre". In de liefde en de oorlog is alles toegestaan. En voetbal is dat allebei samen.
Het was dus met ware doodsverachting dat Gabriel gisteren in zijn stamkroeg luid joelend overeind sprong toen de Fransen hun doelpunt tegen Nederland scoorden.

Ja, hij leeft nog.

Moeilijk voor te stellen II

Ik ben heftig geëmotioneerd. Ik had nooit gedacht dat een musical met 60 jongeren zo'n impact zou hebben op het leven van die gasten.
We hadden gisteren een soort reünie, met DVD-voorstelling. De reacties waren weer hartverwarmend. Er kwamen zelfs mensen langs die het jammer vonden dat ze de voorstellingen hadden gemist. "Ja, want ik hoor altijd maar dat 't zo goed was, meneer..."
Ik ben gevleid.
Maar helemaal door het feit dat een van die gasten na de zomervakantie gaat studeren, en nog niet precies weet wat: evenementenmanagement of toneel. Een andere speler moet nog een jaar studeren maar wil dan hogere studies doen: theater- en TV-regie. En de hoofdrolspeler vertelt aan iedereen de het horen wil (of niet horen wil) dat hij acteur wil worden. Terwijl geeneen van die kerels hiervoor ooit op een podium had gestaan.
Ze willen blijkbaar hogerop in iets wat eigenlijk maar een uit de hand gelopen hobby is...
Zou Andy Warhol dan toch gelijk krijgen?