Niet mis

Tenzij het voor een uitzonderlijk concert is, of om de kunstschatten te bewonderen, maar anders zul je me niet zo gauw in een kerk aantreffen. Maar voor een petekind maak ik al eens een uitzondering.
Ik keek dus nogal op toen plots de grote voordeur werd opengezet en de plaatselijke fanfare met een swingende deun de kerk kwam ingestapt, met in hun kielzog een bende communicanten, die glunderden van oor tot oor. Zelden zo'n entree gezien.
Mijn tweede moment van verbazing kwam toen onder de communie de fanfare "Can you feel the love tonight" inzette en zowat de halve kerk begon te fluisteren "De Leeuwenkoning! "De Leeuwenkoning!". Nauwelijks bekomen van de consternatie, begon het kinderkoor "If you're happy and you know it, clap your hands" te zingen. Zowat alle aanwezigen zongen mee, want iedereen kent dat wijsje natuurlijk uit de CenterParcs-reclame.
En bij het verlaten van de kerk werden alle feestvarkentjes op de trappen van de kerk door de fanfare onthaald op een gespierde versie van de klassieker "Lang zullen ze leven". (Ik hoorde een kleuter nog zeggen "Wie is er jarig dan?")
Eerlijk... ik heb nog nooit zo'n geanimeerde vrolijke kerkdienst gezien als deze. Het was nog lang geen gospel-dienst, maar de kinderen genoten er van.
Zo kan het dus ook, blijkbaar.

Buiten spel

Ik zou het niet eens durven, maar er zijn mensen die er hun hand niet voor omdraaien.
Probeer je voor te stellen dat je in een bomvolle woonkamer zit, en dat de hele familie aanwezig is. Plots vraagt iemand ongegeneerd of de televisie aan mag. (En dat klinkt dan niet eens als een vraag maar als een eis!)
In een mum van tijd overstemt een sportcommentator alle gesprekken, en de groep bezoekers begint langzaam uiteen te vallen in een kamp met sportliefhebbers, en een gezelschap dat eigenlijk gewoon hun gesprek wil voortzetten.
Gelukkig was het niet in mijn woonkamer. Anders had ik er gegarandeerd iets over gezegd.
Maar nu? Ach, Ik ging gewoon in de tuin zitten met mijn gesprekspartner, en wij hadden een leuke conversatie, een stralend zonnetje en een prachtig uitzicht.
Wie landskampioen werd, hoorde ik aan het gebrul dat plots langs de achterdeur naar buiten rolde...

Oud en nieuw

"Zat hier vroeger geen platenzaak?"
"En waar is dat cafeetje naartoe?"
"Zonde dat die aparte kledingzaak ook weg is..."
"Stonden hier vroeger ook al rijtjeshuizen?"
"En wat is er gebeurd met die typische gevels?"
Het gebeurt me keer op keer als ik in een stad kom waar ik vroeger gewoond heb: ik zie steeds weer nieuwe dingen. Letterlijk.
En dan vraag ik mij af of ik het mij niet goed herinner, of dat er daadwerkelijk zo veel zaken gesloopt of gerenoveerd worden.
Ik heb er heus geen moeite mee dat oude glorie verdwijnt en dat er nieuwe vormgeving in het stadsbeeld verschijnt. Daarom hou ik ook zo van Rotterdam waarschijnlijk.
Maar tegelijkertijd vraag ik mij dan af of de stad verjongt, of dat ik verouder...

Chinees

Iedereen krijgt wel eens een cadeautje waarvan hij zich afvraagt wat hij er mee aan moet. Maar heb je wel eens iets gekregen dat echt Chinees is? Ik wel, vorige week, voor mijn verjaardag. En ik was niet eens jarig.
Ik kreeg een dubbel-CD met de grootste hits van de voorbije jaren. De grootste Chinese (!) hits.
En ik vond het om twee redenen een heel leuk cadeau.
Primo, omdat de hele vormgeving van het CD-doosje volstrekt onbegrijpelijk is. Je snapt geen jota van de lettertekens; het kleurgebruik is eerder ongebruikelijk naar Westerse normen; de styling van de artiesten is erg kinderlijk; het kleurenpalet lijkt eerder geschikt voor een snoepwinkel... Bovendien klinkt de muziek alsof je naar een uiterst geslaagde kopie van het Eurovisie Songfestival zit te luisteren. Het geschenk was dus -letterlijk- goed fout. Heerlijk!
De tweede reden waarom ik dit cadeau zo op prijs stel, is omdat de vriendin die deze CD kocht, half Shanghai heeft afgestruind om deze CD te vinden. Ze kent er de weg en de taal maar kreeg er iedere keer de raad om die muziek te downloaden.
Maar nee, ...ze moest (en zou) een CD vinden voor me.
Ilse, bedankt voor alle moeite.