Zo werkt dat

Toen de glazen deuren zacht zoevend openschoven vielen de blinkende zwarte vloertegels het eerst op. In de hoek stond een rode design zitcombinatie met hoogst ongemakkelijke stoeltjes. De chroom-met-leren banken in de andere hoek zaten al net zo oncomfortabel. Uit een stel onzichtbare boxen kwam schelle operettemuziek. Achter de balie zaten een stel kunstmatig verfraaide dames die dan misschien wel dure kledingstukken aanhadden, maar vergeten waren om te kijken of de combinatie wel paste. In de gangen stonden iele mannetjes met veel te grote en veel te dure maatpakken druk te doen met dossiers onder hun armen.
De telefoniste en receptioniste zaten ondertussen gebak te eten, en dat hele half uur dat ik daar zat ("Neemt u maar eventjes plaats, meneer."), vulden zij hun tijd met "bezig zijn" met kopjes en schoteltjes. Iemand (ik zag niet wie) kreeg het zelfs voor elkaar om op luide toon de bakker te bellen om te klagen over de taart... Wat hebben ambtenaren toch een druk leven...
En ik kwam alleen maar om een handtekening te zetten. Even in-en-uit, dacht ik.
Ruim een half uur moest het duren. Ik moest er zelfs een halve dag vrij voor nemen.

Claustrum

Nooit is een titel van een boek meer misbruikt als in de dagen na het overlijden van eminence grise Hugo Claus. Waar slaat "Het verdriet van België"op? Op de golf van medeleven bij zijn overlijden? Op het feit dat hij nooit meer een Nobelprijs voor de literatuur zal winnen?
Triest vind ik, dat hij zo overroepen is. Ik heb nogal wat gelezen van hem: De Metsiers, Het Jaar van de Kreeft, Omtrent Deedee, De Koele Minnaar en uiteraard zijn Verdriet van België. Maar ook de toneelstukken Een Bruid in de Morgen, Vrijdag, Phaedra, en het gedichtenbundeltje De Groeten.
Echt mooi is het sensuele "Het Hooglied van Salomo" uit 1982: genummerd en gesigneerd, en prachtig ingebonden. De gelimiteerde uitgave is nooit in de handel gebracht...
En uiteraard werd Claus overladen met prijzen en prachtige commentaren, maar ik werd bij het lezen van zijn oeuvre nooit gegrepen door een universeel gedachtegoed. Zonder zijn boeken nu meteen streekromans te noemen, viel mij toch steeds weer zijn lokale karakter op...

Het echte verdriet van België zit op dit moment in het gebouw op de tekening: Wetstraat 16. Hoe moet je de Belgische samenleving op dit moment omschrijven? De vijanden? Pas de deux? Hondsdagen? Schaamte? Zachte vernieling?
Of toch "Onvoltooid verleden"?

Het bos in gestuurd

In een vlaag van zinsverbijstering heb ik ooit "Ja" geantwoord op de vraag of ik een musical wou maken. Wist ik toen veel, dat maken betekent: tekst schrijven, muziek zoeken, audities afnemen, dansers en zangers selecteren, decor ontwerpen, kleding ontwerpen, drukwerk verzorgen en de boel regisseren...
Ik kon een jaar geleden niet vermoeden dat het dergelijke proporties zou aannemen. 70 artiesten en tenminste even veel mensen achter de schermen, iedere week repetities voor toneel, zang en dans (gelukkig kan ik zang en dans uitbesteden).
En ondertussen zijn we al maanden aan het oefenen met hoofdzakelijk amateurs. Gelukkig sta ik iedere week versteld over de inzet en het resultaat. Er wordt door de verschillende groepen overal geoefend: in een grote kantoorruimte van een leegstaand postgebouw, in een oefenruimte van een rockband, in de kantine van het scoutinggebouw, zelfs in een bos (bij mooi weer).
En dat bos is nog de minst vreemde locatie. Het gaat tenslotte over een hedendaagse adaptatie van de Mowgliverhalen van Rudyard Kipling.

Tijdingen

We hadden op tijd onze uitnodiging gekregen. We waren ook op tijd vertrokken, en waren dus ruim op tijd aanwezig, om de opening mee te maken van een annex van één van de beste en bekendste kunstgalerieën van de provincie.
Om klokslag twee uur zou de nieuwe expositieruimte onthuld worden, en de eigenares had zich weken -nee,maanden- suf gewerkt om alles tijdig voor elkaar te krijgen. Er stond dus een behoorlijke meute kunstminnaars, aanverwanten en vrienden, toen haar man ons vertelde dat Lia net vertrokken was om een oudtante weg te brengen. Het bejaardenhuis had gebeld om te zeggen dat de oudtante dringend naar het ziekenhuis moest. (Je kent dat wel, het soort oudtante dat verder niemand meer heeft...)
Overbezorgd en zonder nadenken sprong Lia dus in haar auto om het mensje weg te brengen. Waardoor ze de plechtige opening van haar eigen galerie miste.
Zielig. De toespraken waren weinig bevlogen, de gesprekken waren niet geanimeerd, de interesse voor de tentoongestelde werken was lauw... Eigenlijk wou iedereen eigenlijk maar één ding weten: waar is Lia? Want die was in haar haast ook nog vergeten haar mobiele telefoon mee te nemen...