28 oktober, 2007

Draagbare computers


Om tien voor zeven ging de telefoon. Ik stond met de autosleutels in mijn hand, klaar om naar mijn werk te rijden.
Op zo'n moment verwacht je niet dat er iemand belt, dus gaan er meteen de gekste dingen door je hoofd. Iets met de familie gebeurd? Maar de nummermelder op mijn DECT-telefoon gaf aan dat het uit de regio kwam waar mijn werk gevestigd is. Het was echter niet dát nummer.
Toch bleek het mijn werkgever te zijn. Van op een privé-nummer. Met de mededeling dat ik vandaag niet hoefde te komen werken...
Hoezo? Ontslag? Iets met de bedrijfsleiding aan de hand?

Nee. er was de voorbije nacht ingebroken, en een stel indringers had de uitdrukking draagbare computers iets te letterlijk genomen. Een dozijn computers waren gestolen in precies vijf minuten tijd. Want dat was de tijd die lag tussen het afgaan van het alarm, en het opduiken van de security en de directie...

Gelukkig hebben we ook apparatuur die te zwaar is om te verslepen, ook al ben je met meerdere inbrekers...

23 oktober, 2007

Uitweguitleg


Ik wil best meegaan in het idee dat Joan Rowling haar tovenaarsleerling zonder veel moeite in een ander tijdsgewricht van Zweinstein kan doen terechtkomen. En ik wil me best inleven in de fantasie van Lewis Caroll, zodat ik meereis met Alice als ze via een gat in een holle boom in Wonderland terecht komt.
Zelfs de sciencefiction-reeks "Stargate 1" prikkelt mijn verbeelding.
En ik heb met bewondering zitten kijken naar de constructie die in Disney's "Monsters & Co" werd verzonnen om van een boze-dromen-fabriek in de slaapkamer van kinderen te belanden...
Er zijn blijkbaar meerdere manieren om protagonisten in een verhaal op een wonderlijke wijze van het ene decor naar te andere te verplaatsen.

Maar mijn empathie heeft zijn grens bereikt, als ik in een scheepskantine een bordje zie hangen, met "Nooduitgang".
Wat moet ik me daar bij voorstellen?
Dat, als het schip tenonder gaat... dat ik dan via die deur weer op de wal terecht kom?
Volgens mij kom ik dan van de ene ondergelopen ruimte in de andere ondergelopen ruimte.
Of is dat te kinderlijk gedacht?

16 oktober, 2007

Buitenkant Binnenhof

Recht tegenover de ingang van het Haagse Binnenhof is een McDonalds, en rechts van de hamburgertent zie je een pittoresk rijtje met historische panden.
Ik stond er vlakbij op de tram te wachten, en volgens de uurtabel had ik nog ruim een kwartier tijd voor de volgende tram langs kwam. Bijna instinctief ging mijn hand naar mijn schetsboekje, en probeerde ik een aardig hoekje of een opvallend detail te tekenen. In dit geval leek me het gevelrijtje bij de McDonalds wel een aardig plaatje.

Waar het aan lag, weet ik niet, maar ik had amper twee lijntjes op papier gezet, (eerste schets) of lijn 17 kwam er aan denderen. Daar sta je dan. Met meer intentie in je hoofd, dan resultaat op papier...
Ik probeerde nog snel zo veel mogelijk visuele informatie in een paar krabbeltjes te vangen. En op de tram wou ik nog snel een aantal dingetjes die ik mij herinnerde, aan het papier toevertrouwen, maar het enige wat uit mijn stiftje vloeide, waren een paar bibberlijntjes.
Zo goed en zo kwaad als het ging, heb ik de rest dan maar thuis afgewerkt (tweede schets)...

11 oktober, 2007

Eén koffie. Eén koekje.


Uit een enquete uit de krant bleek deze week dat Douwe Egberts het meest betrouwbare merk van Nederland is. Volgens de consument.

Ergens in de loop van de vorige eeuw moet de firma Douwe Egberts alle Nederlanders aangepraat hebben dat koffie drinken gezellig is. Het koffieleut-ritueel zit in alle Nederlanders ingebakken. Waar je ook komt, je krijgt je "bakje", of je nu in een bestuursvergadering zit, of bij de kapper, of op een receptie... Je zúlt koffie krijgen. Met één koekje. Niet meer.

Maar waar zit nu die gezelligheid? Hoogstens vraagt iemand wat er in moet. Melk? Suiker?
Op zo'n koffiekletsmoment zie je hooguit iemand tergend langzaam, met een verhoogde concentratie, en met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden, zijn melkcupje opentrekken. Of er peutert iemand bij gebrek aan een scheurlijntje zijn suikerzakje aan de verkeerde kant open...
En waarom moet al die zooi eigenlijk in de koffie? Ik zie mensen drie klontjes in kopjes doen die nauwelijks groter zijn dan een vingerhoedje. Mag ik er niet van uit gaan dat koffie genoeg smaak heeft van zichzelf?
En als alles dan in een veel te kleine kopje is beland, moet omzichtig geroerd en geblazen worden, want de koffie is vaak te heet. Meerdere keren worden de lippen behoedzaam getuit en tegen de rand van het kopje gezet, om te voelen of de koffie al een beetje afgekoeld is...
En de hele ceremonie lang wordt niks gezegd. Je hebt tenslotte je mond nodig om de koffie er in te gieten. En als het al dan niet aangelengde "goudmerk" voldoende is afgekoeld, wordt er in stilte geslurpt... Gezellig? Niet heus.

Of is koffie een alibi om aan je sociale verplichtingen te voldoen zonder iets te hoeven zeggen?

04 oktober, 2007

Twee dagen met twee


Als ik 's ochtends naar mijn werk rijd, is het nog donker. Het is best een eind rijden en ik zit dan ook bijna een uur in de auto. En 's avonds uiteraard ook.
Erg vind ik dat niet, want dat geeft mij de gelegenheid om uitgebreid naar CD's te luisteren die ik in de huiskamer niet zo gauw zou opzetten, of om geconcentreerd een radioprogramma te volgen waarvoor ik thuis de tijd niet zou (kunnen) nemen. Ik ben dus twee keer per dag een uur alleen met mezelf.
Tot vorige maandag.
Het toeval -als toeval bestaat- wil dat mijn vrouw een nieuwe baan heeft, op projectbasis, op nog geen 500 meter van mijn werk vandaan. Dat betekent dat ze nu op maandag en dinsdag met mij meerijdt, (want zij kan haar werkuren zelf kiezen) en dat we plots twee uur bij gekregen hebben om met elkaar te praten, of om naar elkaar te luisteren. Iets waar je in normale hectische doordeweekse dagen vaak niet aan toe komt...