30 september, 2007

Literair café - II



Als je op de website van Jan Siebelink kijkt, zie je bij een aantal boeken van hem plattegrondjes staan. Hij is duidelijk dol op wandelen...
Dat bleek vorig week ook weer toen hij, een kwartier voor zijn lezing moest beginnen, in geen velden of wegen te bekennen was. “Siebelink is kwijt! Siebelink is kwijt!” riep de organisatie nog, toen hij plots tevreden grijnzend aan kwam sloffen.
Ik had nog vijf minuten voor een voorgesprekje. Waarbij hij nota bene de vragen stelde. Hoe het was om hier te wonen, wat er zo bijzonder was aan de streek, hoe de sfeer en de mentaliteit hier is...
Ik had nauwelijks tijd om een aantal praktische dingen door te nemen. “Ach, dat komt allemaal goed”, lachte hij.

De volgende ochtend bleek zijn sportwagen verdwenen van de parkeerplaats en vertelde de hoteluitbater dat hij Siebelink ‘s avonds niet had zien binnenkomen, en ook ’s ochtends niet had zien vertrekken.

Op de lezing in het literaire café was Jan Siebelink een erg charmante, minzame gesprekspartner, die vaak geëmotioneerd antwoord gaf. Duidelijk een gevoelsmens.
Maar ik zal niet gauw de blik in zijn ogen vergeten toen ik hem attent maakte op het feit dat in zijn biografische boeken (bvb. in “Laatste schooldag”, “De herfst zal schitterend zijn”, en in zijn bestseller "Knielen op een bed violen)" wel erg vaak hoofdfiguren voorkomen die zichzelf afzonderen van de maatschappij.
En de woordenstroom die hij tot dan toe over de aanwezigen had uitgestort, werd plots onderbroken door een veelbetekenend monkellachje...

25 september, 2007

Literair café


Vanuit het literaire café waar ik vorige zaterdag Jan Siebelink interviewde, kon ik deze toren op de markt zien.
Wat ik echter niet kon voorzien, is dat ik een uur of vier eerder zou worden aangeklampt in het midden van de winkelstraat. Een van de organisatoren van het Boekenweekend hield mij tegen met de vraag of ik een interview wou doen met Annejet van der Zijl.
"Ja hoor, Ina," reageerde ik spontaan, "Lijkt me leuk. En wanneer is dat?"
"Euh, nu..."
"Nu?"
"Ja, ze zit eigenlijk een beetje op je te wachten..."
Yeah, right. De grote Annejet van der Zijl, die van haar laatste boek "Sonny Boy" 250.000 exemplaren heeft verkocht, zit op MIJ te wachten, schoot door mijn hoofd.
"Ja", zei Ina, "ze heeft binnen tien minuten een lezing, maar is snotverkouden, en wil niet veel praten. Ze zou het fijn vinden om geïnterviewd te worden."
Ik was natuurlijk gevleid aan de ene kant, want blijkbaar had het organiserende comité er alle vertrouwen in dat ik een succesauteur twee uur lang zinvol aan de praat kon houden, zonder voorbereiding.
Aan de andere kant is het een helse opdracht om in het diepe te springen en te hopen dat een zaal vol fans niet zal doorhebben dat mijn volledige gesprek bij elkaar geïmproviseerd is.

Ik heb nog nooit zo'n leuk interview gehad. Annejet van der Zijl is een hartstikke leuk mens. Intelligent, spitsvondig, alert, en ironisch waar het nodig was. Bovendien was ze snipverkouden, en speelde ze een beetje het kwetsbare zielige meisje...
En ook het etentje nadien was beregezellig. Grappig, ondeugend, bijna amicaal. Toen ik afscheid nam, zei ze nog: "Ik zou je wel willen zoenen. Maar ik ben zo verkouden."
En plots begreep ik wat ze bedoelde met het citaat" Schrijven is verleiden". Praten over schrijven is dat blijkbaar ook.

Ik zou bijna vergeten zijn dat ik om acht uur diezelfde avond nog Jan Siebelink ging interviewen, de succesauteur die een half miljoen exemplaren van zijn laatste boek heeft verkocht...
Maar dat had ik wél voorbereid.

Daarover meer in een volgende post.

20 september, 2007

Enquêtes


De stunt die Gerrit Six (onder pseudoniem) uithaalde door de staat België te koop te zetten op eBay, had de beste Belgenmop van de week kunnen zijn. Als daar niet "de staat België" zélf was geweest om zichzelf belachelijk te maken.
Zelfs Sofie Lemaire kon haar lach niet inhouden toen ze dit nieuwsbericht voorlas: "Acht op de tien Vlamingen vinden dat enquêtes een zinvolle manier zijn om informatie te verzamelen. Zo'n 43 procent van de ondervraagden denkt dat de resultaten meestal juist zijn, maar evenveel mensen twijfelen aan de resultaten van de enquêtes."

En dan vraag ik mij af, hoe wéten ze dat bij de media?
Simpel... (En hier moest Sophie grinniken) "Dat blijkt uit een enquête van de Studiedienst van de Vlaamse regering over het nut van peilingen." Hoor ik dat goed? Een enquête over enquêtes?
Honderd dagen geleden moest niemand lachen. Want toen hechtte iedereen blijkbaar erg veel belang aan peilingen. Iedereen wist toen precies hoe de nieuwe Belgische regering er zou uit zien...

Maar nu blijkt dat die peilingen een maat voor niks waren. Nogal zinloos, verloren moeite, slechte planning. Vijgen na Pasen dus.
Alleen enquêteurs worden hier beter van.

15 september, 2007

Ten toon stellen


Blijkbaar is het voor veel mensen niet gemakkelijk om duidelijk te zijn. Een mening hebben, of stelling nemen, betekent keuzes maken. En dat schrikt hen misschien af...
Het wordt echter helemaal warrig als je met die vrees een tentoonsteling voor OpenMonumentenDag organiseert. De expostie ging over een middelmatig architect waar niet zo gek veel over te vertellen viel, maar die op het gebied van stadsrenovatie voor deze streek wel van belang is geweest. De dames die het project op poten hadden gezet, gingen voor hun project ten rade bij de stadsarchivaris, het VVV, bibliotheken, internet, en zelfs bij de nabestaanden van de architect. Het resultaat van hun research was een indrukwekkende collectie stukken en exhibits.
En die spullen lagen dan ook vrijwel allemaal op die bewuste tentoonstelling: het rijbewijs van de architect, zijn dagboekje van de padvinders, een koperen naamplaat, een gedrochtelijk schilderij... Stuk voor stuk voorwerpen die de grote biografische lijn van de tentoonstelling vertroebelden. Ik vroeg me na het museumbezoek dan ook af, wat de bedoeling was van dit project? Wat wilden ze vertellen? Wat moest een bezoeker hier uit onthouden? Wat werd hier duidelijk gemaakt?
Een gebrek aan visie? Het luxe-probleem van het overaanbod aan parafernalia?
Verbijstering was dan ook mijn deel toen ik, na afloop, een van de organiserende dames daarop aansprak (ik ken haar persoonlijk - we hebben nadien nog een hele poos gezellig op een terrasje in de zon gezeten). "Ach", zei ze. "we hebben die spullen nu tóch. Dan kunnen we ze net zo goed laten zien..."

11 september, 2007

Knikkebollen en hoofdschudden



Ken jij dat ook? Ik vermoed dat het najaarsmoeheid is. Ik heb het over het verschijnsel waarbij je op de bank gaat zitten om te lezen, maar waarbij "zitten" al gauw "hangen" wordt, en "hangen" "liggen" wordt. En "lezen" gaat langzaam over in "knikkebollen"...
En als je daar dan op wordt aangesproken, ontken je hevig hoofdschuddend en in alle toonaarden. Terwijl je verduiveld goed weet dat je wel vier keer hetzelfde artikel hebt gelezen en nog steeds niet weet waarover het gaat...

09 september, 2007

Controlée



Vorige zondag zat ik in Amsterdam op Manuscripta. Dat is vergelijkbaar met de Antwerpse Boekenbeurs maar telt maar twee dagen; een publieksdag op zondag en een persdag op maandag. Ik was als gast aanwezig en had dus een vrijkaart en een polsbandje. En een badge. Met de vermelding "Introducee".

Nu mag je op een literaire happening verwachten dat men weet hoe het Franse woord voor "gast" gespeld wordt. Er liepen tenslotte nogal al wat schrijvende intellectuelen bij elkaar: Harry Mulisch, Geert Mak, Jan Siebelink (met wie ik over twee weken een interview heb - daarover later meer)... Maar ook Carry Slee, Paul van Loon en Jean-Marc van Tol konden ongestoord rondlopen.

Op hun badge stond geen spelfout. Op de mijne -en op die van ALLE gasten- stond dus "Introducee". Terwijl het "Introducé" had moeten zijn.

De woorden bestaan volgens Van Dale allebei, maar de versie met dubbele e is toch echt de vrouwelijke variant. En ik ben toch echt van het mannelijke geslacht. Daarnet nog gecontroleerd, en alles zat er nog...

07 september, 2007

Vuurtoren


Amber is elf, en haar ouders zijn gescheiden. Haar vader is vertrokken naar het buitenland, en haar flamboyante moeder heeft beslist om te verhuizen om die schilderachtige vuurtoren van Zandplaat te kopen. Amber houdt niet zo van de extraverte botsende karakters van haar ouders. En nu moet ze al haar vriendinnen in de steek laten en helemaal van vooraf aan beginnen in dat duffe kustdorp met zijn idiote vuurtoren...

Het had gekund. Maar het hele verhaal is verzonnen. Het is het thema van het eerste deel van de cyclus "Z.E.S.". Het boek over de vuurtoren van Zandplaat (en de rondwarende geest van de vuurtorenwachter) werd vorige week voorgesteld aan de pers, in het bijzijn van 150 scholieren. En die waren allen erg te spreken over het spannende boek. En over de vuurtoren, want die bestaat écht!.
Nu het boekenlezende publiek nog...

04 september, 2007

Het spoor bijster



We zagen de tram al van ver wild tingelend aankomen, en we konden meteen zien dat alle wagons tsjokvol zaten. En op het perronnetje stonden nog eens tientallen reizigers die hoopten op een plekje op die tram.
De tram stopte vlak voor ons groepje van elf, de deuren schoven sissend open, en het getrek en gewrik begon. Een aantal mensen moest afstappen maar kreeg geen kans door de drommen toeristen die per se wilden opstappen.
Langzaam werd duidelijk dat we het niet zouden redden...
"Dan wachten we maar op de volgende tram," riep iemand uit ons gezelschap, "die komt over tien minuten." En terwijl hij dat verkondigde zag hij hoe de deuren dichtgingen, en hoe de tram in gang zette.
En in een flits merkte hij nog dat zijn vrouw als enige uit onze groep er in was geslaagd om op te stappen.
Dag, Helene...