Achter glas

Eigenlijk zou je toch moeten weten dat je geen grimassen moet trekken naar een primaat die achter glas zit. Je tanden laten zien is niet het zelfde als lachen. Het kan agressie opwekken. Zeker als het isolement achter die ruit al een eeuwigheid duurt, is het niet verstandig om uitdagend gedrag te vertonen. Eén verkeerde beweging kan de vlam in de pan doen slaan. Kijk dus uit voor monotone bewegingen, of nerveus getokkel met de vingers. Duidelijke signalen van agressiviteit zijn het fronsen van de wenkbrauwen, of het hoofd quasi achteloos tegen het glas leggen en gespeeld doelloos naar buiten staren...

Kijk dus uit. Want voor je het weet stapt die heetgebakerde filerijder uit zijn oververhitte auto en krijg je 'n klap voor je smoel.

Dwars en fluiten

Een trapezium is voor mij altijd een wiskundige figuur geweest, tot ik een klassiek concert bijwoonde waar op twee trapezia werd gespeeld. Het is een clavecimbelachtig instrument dat echter niet met toetsen werkt maar waarbij de snaren rechtstreeks bespeeld worden met een soort lepels. Het geheel klinkt erg Balkanesk en er is weinig muziek voor geschreven. Een van de weinigen die dat deed, was Bela Bartok...

De beide heren trapeziumisten (om maar eens een neologisme te gebruiken) werden begeleid door de vermaarde dwarsfluitiste Marieke Schneemann. Na een kwartier stopte Schneemann echter met spelen en ging in een belendend kamertje muziekmaken. De toeschouwers zaten elkaar verbijsterd aan te kijken. Kapsones? Ziek geworden? Bang van het publiek?

En wie garandeert mij dat mevrouw daar geen CD-tje opzette. Bij haar rentree zei ze, met een air van Ik-heb-geen-idee-waarom-jullie-verbaasd-zijn, dat de akoestiek daar zo goed was, en dat ze daarom eens in die andere ruimte wou spelen...

Wat zou de diva er van denken als ik haar CD niet zou kopen, maar 'm ook ergens anders zou vandaan halen? Door hem bijvoorbeeld stiekem te downloaden...

Als ik een ticket koop, wil ik ook dat daar wat voor gepresteerd wordt. Anders kun je fluiten naar je geld...

Pleinvrees

Het was een prachtige zonnige dag en we zaten te genieten van een frisse Hoegaarden en de warmte van het voorjaar. Het historische pleintje baadde in de geelrode gloed van de avondzon. Tussen de huizen lag een prachtige waterpartij met blanke lelies, en een imposante boom wierp zijn schaduw over het centrale grasveld. Op het verharde stuk stond een muziekkiosk als stille getuige van een bloeiende dorpscultuur in het begin van de vorige eeuw. En het gerestaureerde kanon er naast verwees naar de Spaanse bezetting van honderden jaren geleden.
De glorie van het stadje was echter al een poos verdwenen, samen met een groot deel van de inwoners. En veel toeristen kwamen er ook niet meer. Er was nog net genoeg interesse voor het museumpje. En er was nog wel een stadsgids beschikbaar...
De man wist ons (met erg veel opgekropte frustratie in zijn stem) te vertellen dat dit hele plein moest verdwijnen, en zou plaats maken voor een parkeerplaats. Zo had de gemeenteraad beslist. In zijn oneindige wijsheid.
De hele gemeente is tegen dit plan. En er zijn al verschillende protestacties geweest...
Ik begreep het niet. En nog steeds niet. Dit prachtige tafereel moet weg om ruimte te bieden voor auto's? Auto's van wie? Van de verdwenen inwoners? Of van de toeristen die niet meer komen?

Iemand moet mij toch nog eens uitleggen hoe dat nu precies zit met democratisch verkozen gemeenteraden...

Hondenbaan

De buurvrouw belde aan. En toen de voordeur openging, zei ze met een vragende blik en een fijn stemmetje: 'Jullie weten toch...' En hier kreeg ze een frons in haar voorhoofd. '...dat de deur van het kippenhok openstaat?'

Nu... er is een goede verstandhouding en dito omheining tussen ons en de buren. Af en toe moet ik helaas even doen alsof ik niks gehoord heb, als hun jachthond mij wakker blaft in de weekends. En het beest heeft ook al ontdekt hoe hij met een beetje graven en wrikken onder de omheining door kan. Dat is dan weer slecht nieuws voor de wilde duiven in onze tuin. En ook onze kippen zijn dagen van de leg als dat beest om hun ren heen rent.
Maar deze keer waren wij het die door de tuin crossten, en probeerden de kippen bij elkaar te scharrelen. Het was een gefladder en gekakel (Van de kippen. Niet van ons, he). Bijna vlogen ze over het gaas dat hen scheidt van die hond.
Dat zou helemaal mooi zijn, ...dat die retriever lui in het gras ligt, en dat de kippen gewoon zijn kant op vliegen...

Waarom doet mij dat denken aan de managermentaliteit van tegenwoordig?
Grote mond, af en toe je tanden laten zien, zwakkere figuren aanvallen, en zelf geen poot verzetten, en wachten tot de voordelen jouw kant op komen.
En dan daarvoor ook nog geprezen worden zeker?