Recht op krom?

Uiteraard gebruik ik uitheemse woorden. Ik heb het ook over 'pistolets', 'vitessen' en 'confituur'. En af en toe ontglipt een 'shit' mijn lippen, of maak ik een 'backup' van mijn 'desktop'. En zelfs het verschrikkelijke 'hartstikke' dringt zich soms op (hoewel ik me altijd heb voorgenomen om dát vooral nooit te gebruiken!)
Maar ik weiger pertinent om Moestafa te zeggen; zoals in 'Moest da van mij zijn...' En dat is niet ingegeven door een verkeerd nationalistisch gevoel, maar door een afkeer van Vlaamse krompraterij.
Ik krijg soms de indruk dat er op de Vlaamse radio en televisie twee talen gesproken worden: ABN en verkavelingvlaams. En nog vaak door elkaar. En vaak in reclameteksten, die dan geschreven zijn door dikbetaalde linguïsten.
Of wat dacht je van 'Wetegij wadatta kost?' Of van 'Oedoede gij da?' Of 'Zijdegij deral?' Helemaal vervelend word ik van 'Das percies wel nie goe, he?'

Dat je op café er naast praat -allez ja- dat begrijp ik nog, maar ik heb de indruk dat de kloof tussen Nederlands en Vlaams steeds groter wordt. Vóór de komst van VTM werd meer naar Nederlandse omroepen gekeken, maar nu horen Vlaamse tv-kijkers vooral commerciële prietpraat en dictatoriaal Antwerps.
En omgekeerd geldt dat ook. Waarom dacht je anders dat ondingen als 'Temptation Island', 'De Planckaerts' of 'Spoed' in Nederland ondertiteld worden?
Wa peisde?

In één keer

Met veel te veel mensen om een veel te klein salontafeltje. Dat is waar een verjaardagsfeestje vaak op uit draait...
En als je dan -net zoals mijn schoonouders- met zijn beiden jarig bent in dezelfde week dan zijn er veel vrienden, kennissen of familieleden die vinden dat ze maar één keer moeten langskomen. En alle gasten blijken dan nog eens dezelfde dag uit te zoeken voor een bezoekje. Je begrijpt het al: veel te druk...
Het kan zo zijn voordelen hebben: je huis is maar één keer een stal.
Maar het heeft ook zijn nadelen.

Want het kan nog erger: mijn vrouw en ik zijn jarig met precies één dag tussen. Het is dan raar om te zien hoe mensen zich in alle mogelijke bochten wringen om maar één keer geluk te wensen (of zou dat liggen aan het feit dat wij zo asociaal zijn en weinig populair zijn? Grapje.).
Maar de realiteit is, dat wij wenskaartjes krijgen die geadresseerd zijn aan ons twee samen, voor "jullie" verjaardag.
Of dan bellen mensen om te feliciteren op de dag die precies tussen de twee verjaardagen in valt. Dan hoeven ze maar één keer te bellen...
Er zijn er zelfs die het presteren om langs te komen met één cadeautje, en dan breed grijnzend "ons" gelukwensen, en ondertussen een cadeautje in mijn handen duwen (of in die van mijn vrouw, het hangt er maar vanaf wie het dichtste bij staat) met de woorden "Voor jullie".
Ik wil verdorie geen cadeautje "Voor jullie". Ik wil een cadeautje "Voor mij"...

Met die mentaliteit kun je misschien ook beter Kerstmis, Oudjaar én Nieuwjaar op eén dag vieren...

Trammelant

Ik kwam er vroeger vrijwel dagelijks, op de Place, het Oostendse Marie-José-plein met zijn wijdse tochtige tramhalte en zijn historische loketgebouw.
Het is dan ook erg wrang om te vernemen dat het plantsoen bij de taxistandplaats plots een bedevaartsoord is geworden.
Op geen enkele manier wil ik grappig of denigrerend doen over de moord die deze week werd gepleegd op een VTI-scholier, maar weer valt het mij op dat van het slachtoffer een held wordt gemaakt. Moeten we ons niet méér focussen op de daad en vooral de aanleiding, of hoe we dergelijke excessen kunnen beperken?
België heeft ondertussen een trieste reeks tienermoorden achter de rug, en het enige wat deze steekpartij teweeg brengt, is alweer een eindeloze rij berichten in de media, en de ophemeling van het betreurenswaardige slachtoffer. Maar gebeurt er ook daadwerkelijk iets nadien? Leren wij daar iets van? Kunnen wij soortgelijke misdrijven in de toekomst vermijden?
Ik zou het zo een-twee-drie ook niet weten...

Zou het kunnen dat de hele uitbarsting van medeleven een typische reactie is, op een emotioneel zwaar beladen incident?
Dat de betrokkenen in dit drama zeer luid hun verdriet afreageren, kan ik nog plaatsen ...als een verwerkingsproces. En net zo goed kan ik begrijpen dat we na de hevige opflakkering van verontwaardiging met zijn allen lijdzaam doorgaan, in de hoop dat het niet meer gebeurt?

Maar wie er ondertussen garen van spint, is de pers. Door de zaak op te kloppen. En zó te cashen... Want -vertel mij eens- wie doe je daar nu een plezier mee, met dit verdriet paginagroot te presenteren, in de stille hoop dat je oplage stijgt... De marketing-bobo's van de kwakkelende media beweren dat het publiek human interest-verhalen wil lezen, en dat de media sexier moeten worden. Pardon?
Ga dat maar eens uitleggen in Oostende.

Trouwen in het wit

Sint-Niklaas. Je moet het zien om er in te geloven.
De gemeente Sint-Niklaas kreeg de voorbije weken een zwarte piet toegeschoven door een aantal trouwlustigen die weigerden zich in de echt te laten verbinden door de plaatselijke gemeente-ambtenaar omdat de man een donkere huidskleur heeft. Nee, hij is niet Turks of zo, maar negroïde.
Ik dacht dat wij in een geciviliseerde maatschappij leefden maar dit raakt kant nog wal...
De man zelf blijft er echter rustig onder, en kan er zelfs om lachen. Hij laat de koppels drie keuzes: verhuizen, niet trouwen, of trouwen mét hem.

Maar nu slaat de hele hetze plots om. Opeens loopt het storm met mensen die uitgerekend door hem willen getrouwd worden. Opeens wordt de man een knuffelneger.
En dan vraag ik mij af of die aanvragen komen van mensen die vooral niet voor racisten willen doorgaan: "Wij hebben niks tegen negers, meneer. Wij niet, hoor."
Opeens is de ambtenaar een attractie geworden.
En misschien zoek ik spijkers op laag water, maar dit zal wel een oeverloze discussie blijven. In allebei de gevallen wordt de boot af gehouden.
Zowel de tegenstanders als de voorstanders hebben overgereageerd op iemand met een andere huidskleur. Want wie die man zijn naam leest (Wouter van Bellingen), vermoedt dat het om een ras-Vlaming gaat.
Wanneer gaan wij eens leren normaal doen tegenover buitenlanders?

En je vindt dat deze illustratie kant noch wal raakt? Er zit geen verband tussen de schets en de tekst, met uitzondering van een paar alluderende woordspelingen?
Toch wel. Deze tekening werd gemaakt in een klein Grieks haventje, tijdens mijn huwelijksreis...