Neerbuigend

Zowel in Nederland als in België staan de verkiezingen voor de deur. Hou die deur goed dicht, zou ik zeggen.
Vanochtend stond in mijn krant dat de meeste kiezers niet afgaan op een partijprogramma... Het heeft dus geen belang wat de heren politici vertellen!
Tja, en dan staan die acteurs in deze klucht de godganse dag druk te doen op de TV. Hun missie is blijkbaar: anderen onderuit halen, programmapunten belachelijk maken, moord-en-brand schreeuwen... en maar molenwieken met die armen, en maar roepen en tieren. Terwijl de meesten niet verder denken dan hun kerktoren hoog is.
En daarbij vergeten ze vooral onder de aandacht te brengen wat hun kwaliteiten zijn, wat ze zelf gerealiseerd hebben, of wat ze zelf zullen doen. Wat ik zie en hoor is vooral 'stoer doen' en 'grote woorden gebruiken'. Arrogant, ja. En verwaand, en uit de hoogte...
Onthoud goed, de enige plek waar je neerbuigend mag doen naar de inwoners, is Madurodam...

Imago in het buitenland

Ik begrijp best dat een Nederlands souvenirwinkeltje uitpuilt van de blauwe spulletjes. Nederland (en zijn imago in het buitenland) is nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met Delfts blauw. Ik kijk er dan ook niet van op als iemand na een citytrip in Nederland thuiskomt met blauwe molentjes of ambachtelijk koekjes in een blauw blikje of doosje.
Altijd beter dan die monstrueuze t-shirts met opschriften als "My dad went to Amsterdam and all he got me was this lousy t-shirt".

Die t-shirts heb je trouwens in Vlaamse toeristische steden als Antwerpen en Brugge ook (met aangepaste tekst uiteraard)...
Maar wat ik maar niet wil begrijpen, is dat je in die zelfde Vlaamse souvenirshops ook die blauwe souvenirs vindt. Hoe haal je 't in je hoofd om in -ik zeg maar wat- Gent delfstblauwe molentjes of klompjes te kopen?

Zo bekend mogelijk

Wat moet het toch goed gaan in de grafische sector. Met de verkiezingen voor de deur, kan ik niet buiten komen of ik kijk tegen een lelijke poster aan. Drukkerijen puilen uit van het papier, en paletten stapelen zich op...
Het is alsof de grafische ontwerpers overuren draaien om de meest afzichtelijke affiches te maken. Spuuglelijke kleuren, overjaarse foto's en tenenkrommende slogans... Vaak sta ik lachend naar de foto's te kijken. Allemaal plaatjes van mensen die zo bekend mogelijk willen worden. Het lijken wel pasfoto's van jaren geleden, van mensen die net van de kapper komen en voor de gelegenheid hun zondagse pak hebben aangetrokken.

En wat me dan nog het meest tegen de borst stoot, (en da's minder om te lachen) is dat in de kleinste dorpjes de meeste extreemrechtse kreten hangen. In Antwerpen, Mechelen of Rotterdam zou ik dat nog begrijpen, maar in die godverlaten gaten is nauwelijks een allochtoon te bespeuren. En toch ziet het daar zwart van de bedenkelijke posters.
Bang van het onbekende misschien?

Kerkconditie

Ik kom anders nooit in een kerk (en al helemaal niet in zo'n imposante) maar op OpenMonumentenDag waren er rondleidingen en torenbeklimmingen. En ik wou de streek wel eens op eenzame hoogte zien. De weercondities waren goed, dus je kon ver kijken...
Het wàs me toch een klim, tot boven: eerst twee stenen wenteltrappen, dan houten trappen en tenslotte een lange ladder. Je kwam langs indrukwekkende galerieën, verbazingwekkende spanten, intrigerende inscripties in de massieve muren, massieve klokken... en helemaal boven in de toren zat een glazen kabine van de beiaardier. Schitterend, dat wel.
En de gids deed deze klim vijf keer per dag, gaf het bord onderaan de trap aan...
Mens, wat moet zij een conditie hebben!

De mond vol

Heb jij dat nu ook, dat je op een winderige, druilerige zondagmiddag aan tafel zit in een restaurant, en dat je gewoon niet meer weg komt?
De lunch loopt over in een pousse-café. Die dan weer ongemerkt langzaam overloopt in een koffietafel... die dan weer stiekem overloopt in...

Dát is nu het verschil tussen Nederlanders en Vlamingen. De Nederlanders hebben voortdurend de mond vol over de Bourgondische attitude van de Vlamingen, maar dat is dan ook het enige waar hun mond mee vol zit. Eten is bij de Nederlanders "hap-slik-weg".
Als je Vlamingen hun gang liet gaan, dan bléven ze in dat restaurant zitten, tot de deuren dicht gaan. Nederlanders eten omdat ze honger (of trek) hebben. Bij de Vlamingen is "eten" een sociaal gebeuren, waar je mág van genieten. Het zal wel aan het Nederlands Calvinisme liggen dat Nederlanders niet mógen genieten...

En dan krijg je in een Nederlands restaurant als afsluiter een droog koekje bij de koffie, en voor nadien een muntje en een lollie...