28 augustus, 2006

In alle poriën


Er zijn mensen die er van genieten, natuurlijk. Van stevige strandwandelingen, met forse winden en malse regenbuien. Dan schuimen de golven en kolkt het zeewater. Het zand stuift omhoog en zorgt er voor dat je nadien in alle poriën voelt dat je flink gewandeld hebt (omdat dan in alle poriën zand zit).
In jachthavens deinen de schepen op een monotoon ritme en worden kabels met een schel geluid tegen metalen masten geslagen... De boten worden met geweld tegen de kade gedrukt waardoor de autobanden die als stootkussen dienen met knerpend geluid heen-en-weer schuren tussen de scheepsromp en de stenen muur.
Meeuwen scheren krijsend laag over... En voortdurend hoor je honden blaffen die onrustig worden van het stormachtige weer.

Hoe komt het dat ik dit "slecht weer" vind? Ondanks de gezwollen romantiek blijft dit "slecht weer". Regen blijft regen. Wat de context ook is...

19 augustus, 2006

Iets op til


Een maand geleden lag er een kaal kuikentje te spartelen in onze voortuin... Uit een grote conifeer gekukeld.
We hebben ons dan maar over het beestje ontfermd. Dat betekende voeren met een granenpapje. Het beestje groeide als kool, en kon na een dag of tien al zelf zaadjes oppikken. De veren en slagpennen groeiden snel, en een paar dagen geleden vloog de duif op eigen initiatief weg. Maar het beest is natuurlijk tam en scharrelt nu dus voortdurend rond in de tuin, en af en toe moet je er op letten dat je je achterdeur dichtlaat of hij zit binnen...
Maar okee, we zijn (in principe) van die duif af.
Tot we deze week beslisten om die conifeer te kappen. De boom ging om, en puur uit nieuwsgierigheid wou ik wel eens zien waar dat nest dan zat, waar hij was uitgevallen. In dat nest zaten nu twee duivenjongen. Ook van die kleintjes. Kaal. Hulpeloos. Zonder nest. Zonder moeder...
Jawel hoor, het verhaal begint gewoon van voorafaan, maar nu met twee van die beestjes...
Ik denk dat ik nu alle ramen en deuren maar beter kan dicht houden als ik van mijn woonkamer geen duiventil wil maken.

11 augustus, 2006

In de wolken


Verregende vakanties. Je zou er een boek over kunnen schrijven. En "toevallig" weet ik iemand die dat doet...
Maar onze vakantie in Windermere heeft ze bij mijn weten nog niet gebruikt.
Het was in het Lake District, en het was verdorie koud. Het regende onafgebroken en de golven sloegen hoog tegen de boeg van het schip. Het is daar in Noord-Engeland normaal vergeven van de toeristen, maar die keer waren er nauwelijks te bespeuren. De grijsblauwe wolkenformaties zagen er prachtig en tegelijk angstaanjagend uit, en vertelden over het nakende onweer. De regen gutste onafgebroken naar beneden en het water kletste tegen de ramen van onze kajuit. Het vaartuig helde vervaarlijk over.
Eigenlijk had het wel iets romantisch.
Hoewel het boek hierover vooral spannend, luguber en bedreigend zou zijn...

05 augustus, 2006

In het water


Je hoorde vorige maand (vorige week nog, eigenlijk) mensen zuchten: "Met dit weer hoef ik niet naar een warm vakantieland..."
Maar omgekeerd kan het ook. Ik ben ooit naar Kreta geweest omdat het daar warm was, en dat je gegarandeerd was van stabiel weer.
Mooi niet. Het was er winderig en koud. Ze hadden er net een storm achter de rug, waardoor de volledige omheining van de sportaccomodatie omgewaaid was, en waardoor de sportvelden niet bruikbaar waren. Het toeristencomplex was nog niet helemaal afgebouwd. De kamers en een deel van de tuinen stond onder water. Het personeel liep rond als een kip zonder kop. Het eten was iedere dag hetzelfde. En het heeft meer dan de helft van die vakantie geregend.
Tja, daarvoor hoef ik niet naar het buitenland...