De wind omzeilen

Iedere keer als ik windsurfers zie, moet ik aan dat absurde verhaal denken... En moet ik onwillekeurig lachen. Het is echt gebeurd, al lijkt het iets uit een flauwe komedie...
Jaren geleden besliste "een man" (je hoeft niet te weten wie hij écht is) om te leren windsurfen. En hij bracht het er niet eens zo slecht vanaf. Hij viel niet met iedere beweging van zijn mast in het water, en hij kon zijn zeil na een tijdje zó draaien dat hij veel wind ving.
Na een poosje zat hij al een heel eind het meer op...
Tot hij besefte dat hij ook terug naar de oever moest. Plots realiseerde hij zich dat hij niet wist hoe hij tegen de wind in moest surfen. Hij vond er dan ook niks anders op dan het hele meer over te steken. "Het ging net zo lekker" legde hij het nadien uit.
Aan de overkant belde hij dan, en hebben ze een een uur moet omrijden om hem met de auto op te halen...

Gestrand

Ja, ik ken die ellende ook: stapvoets naar zee rijden, daar uren lang in rondjes rijden om een parkeerplaatsje te vinden, kilometers bepakt en bezakt naar het strand lopen, en dan 's avonds dat alles nóg eens in omgekeerde volgorde, maar dan in een snikhete auto.
Maar dat laat ik tegenwoordig aan mij voorbij gaan. Wij nemen een sluiproute, en aan de kust rijden we vlot het parkeerterrein van een camping op en laten de auto achter tussen de voertuigen van de andere vakantiegangers. Als je dan over de camping loopt met een attitude van "Ik zit hier al zes weken. Wie maakt mij wat", dan is er niemand die iets zegt.
En bovendien is de bewuste parkeerplaats omzoomd met bomen. Dus de auto staat nog lekker koel ook...

Nootgevallen

Zuchten, puffen en zweten is zowat het enige dat je kunt doen met dit weer. Maar je kunt ook een lommerrijk plekje opzoeken onder een notenboom in de achtertuin. Als je dan ziet dat je voldoende drank bij de hand hebt, kun je je verdiepen in een ijzingwekkende thriller. Van de Schotse bestseller-auteur Ian Rankin bijvoorbeeld.
Intelligent geconstrueerd, realistisch verteld en meeslepend geschreven. Zó meeslepend dat je zelfs alles om je heen vergeet. Tot een walnoot beslist om Isaac Newton gelijk te geven en zijn wet van de zwaartekracht te onderschrijven.
Ik verzeker je: tegen zo'n noot moet ieder special effect uit Hollywood het afleggen.

Bij Toutatis

Dit zou een klein dorpje ergens in een godvergeten streek in Ierland kunnen zijn. Scheefgezakt door alle ellende en romantiek die het groene eiland rijk is...
Of het zou een stenen huisje kunnen zijn uit een archeologisch openluchtmuseum dat te lijden heeft onder de vloedgolf toeristen of schoolklasjes op excursie...
Het is echter het huis van Asterix.
Niet overgetekend uit een stripalbum, maar geschetst in het naar de Galliër genoemde pretpark.
Een aanrader vind ik dat park niet. Al helemaal niet als je met dit weer dat hele eind in de auto moet doen. Want het dorpje van Asterix (inclusief achtbanen en souvenirwinkeltjes) ligt bij Parijs. Bij Toutatis.

Voor dood

Om mensen te tekenen heb je tijd en geduld nodig. In het bestek van een schetsboekje wordt dat dus een moeilijke zaak. Bovendien hou ik niet van portrettekenen. Ik kan het niet, en wil het niet (of omgekeerd).

Met temperaturen als deze, gaan mensen voor dood aan een strand of een zwembad liggen. Urenlang bewegingsloos...
En dan wil ik wel eens mijn boekje te voorschijn halen. (Ik vertel je niet waar ik het dan opgeborgen had.) Stiekem ontstaat er uiteindelijk toch een tekening van een zonneklopper.
Ik heb geen idee of Hans in dit geval door had dat ik 'm zat te tekenen. Want ik zag niet of zijn ogen de hele tijd op zijn tijdschrift waren gericht, of op mij... met die donkere zonnebril.