Belust

De zon schijnt, ja. Af en toe.
En het is bijna zomertijd. Ook akkoord...
Maar om nou meteen de tuinmeubelen buiten te zetten, dat gaat me op dit moment nog wat te ver...
Toch zijn er hier in de buurt een aantal op toeristen (en dus "op geld") beluste horeca-uitbaters die meteen de terrasjes opbouwen. Je weet maar nooit.
Dat die tafeltjes en stoelen -en ironisch genoeg, ook de parasollen- zo nu en dan gewoon staan nat te regenen, dat deert hen blijkbaar niet. Zomertijd is zomertijd. En tijd is geld.

Hallucinant

Het is een beetje surreeël dat het buiten zonnig is, maar toch nog erg koud voor de tijd van het jaar. Hoewel een beetje vrieskou nog nooit iemand kwaad heeft gedaan...
Echt hallucinant wordt het als je het weer trotseert om een uitstapje te doen, en dan belandt in de geboortestad van Jeroen Bosch. Daar pakken ze uit met een Jeroen Bosch-route, en die voert je langs een aantal belangrijke plekken uit het leven van de schilder. Gek genoeg loopt dat parcours over het water.
Bosch zou helemaal flippen als hij wist hoe grotesk die route is. En ook ik keek op van de kneuterigheid van het spektakel: een aantal plastic beeldjes in het smerige water van de gracht, een brugje met er onder een lichtspel waar een amateurtoneelgroep zich zou voor schamen en een schipper die denkt dat hij een miskende stand-up-comediant is, en halverwege zijn sloep moet keren omdat het parcours doodloopt...
Ondertussen krijg je een "evocatie" op je walkman in plat Bosch dialect, die veel te lang duurt, en zó je aandacht opeist dat je geen tijd/zin* hebt om rond te kijken.
Gelukkig had ik dát gedaan vóór het afmeren, zodat ik er toch een schetsje aan overhield...

* schrappen wat niet van toepassing is

Oprijlaan

In een gekke bui droom je er wel eens van: een huis met een lange oprijlaan...
En of dat nu een kasteel is met een moeilijk bereikbare ophaalpoort -zoals in een Disneyfilm-, of een domein met een royale drive zoals bij Magnum, zal je dan een zorg zijn.
Hoe gek kan de realiteit zijn? Zo'n landgoed kan ik mij niet permitteren, maar met een beetje fantasie heb ik een behoorlijke aanloop naar mijn voordeur. En dat is niet omdat mijn huis zo ver van de rooilijn af staat, maar dat is te wijten aan het feit dat ik op het eind van een doodlopende straat woon.
En er zijn meer mensen die uitkijken op een hele straat die recht naar hun voordeur loopt. En dan zet ik die met de nodige binnenpretjes op papier...

Leuk is anders

Het valt niet mee, om rustig in een gang van een ziekenhuis te zitten, terwijl je weet dat iemand waar je veel van houdt op nog geen twee meter van je vandaan, een pijnlijk onderzoek moet ondergaan. Dan kan ik wel stoer zeggen dat ik de tijd zal doden met tekenen, maar ik kan niet voorkomen dat mijn gedachten niet bij mijn schetsboekje blijven.
Ik kijk om me heen om te registreren wat ik op papier zal zetten, en dan pas valt me echt op hoe doods een ziekenhuis is. Stereotiepe gangen, koud wit licht, een geur van schoonmaakmiddelen. Overal prullenbakjes en oude tijdschriften.
Er hangen grote klokken in de gangen en toch lijkt de tijd stil te staan. En heel af en toe hoor je gevezel en gefluister. Net alsof iedereen wil ontkennen dat hier mensen bezig zijn. Mensen die geholpen moeten worden. En mensen die helpen.

Op tijd

Vlamingen springen redelijk nonchalant om met afspraken. Op tijd komen is niet zo belangijk, lijkt het.
Nederlanders zijn daar veel strikter in.
Als je dus een afspraak met een Nederlander hebt, kun je maar beter op tijd komen, en dus op tijd vertrekken. Als het verkeer dan een beetje meezit, ben je lekker vroeg. Maar té vroeg is ook niet goed.
Maar ach, dan blijf ik wel even in de auto zitten, en heb ik weer een moment rust om iets te tekenen.
Als je gastheer je dan vraagt of je het gemakkelijk gevonden hebt, en hoe lang je er over gedaan hebt, kun je maar beter niet de waarheid vertellen. Dan krijg je tenminste niet de opmerking "Was dan binnengekomen, dan had ik je een kopje koffie kunnen aanbieden"".
Het is ook nooit goed.